Był twórcą wszechstronnym. Na świecie zdobył uznanie przede wszystkim jako człowiek teatru. Przez całe życie pozostawał w kontrze ze „wszystkim przeciwko wszystkiemu”. Często sam określał się jako konspirator, w tym przeciwko malarstwu, a nawet przeciwko awangardzie, z której przecież się wywodził.

Międzynarodowe uznanie przyniósł mu spektakl „Umarła klasa” (1975), który dał początek „teatrowi śmierci”. Jego głównym motywem była śmierć, przemijanie i pamięć. W nurcie tym powstały także: „Wielopole, Wielopole”, „Niech sczezną artyści” oraz wystawione po śmierci „Dziś są moje urodziny”.

Po powrocie z Paryża w 1955 r. jako pierwszy w Polsce uprawiał malarstwo informel. Był jednym z twórców happeningu („List”, 1967). Pod koniec lat 60. stworzył koncepcję ambalażu, czyli opakowywania obrazów, ludzi, przedmiotów. Jego dziełem są też liczne asamblaże, kompozycje, w których często zniszczone już przedmioty, m.in. koperty, torby, parasole, przeobrażały obraz w relief („Emballage”, 1967). Cykle malarskie z lat 70. i 80. nawiązują do jego działalności teatralnej.

Życie przeżył w zgodzie z zasadami zawartymi w manifeście „spotęgowanego realizmu” (1945). Namawiał w nim do ryzyka w imię swobody twórczej. Podkreślał wagę eksperymentu. Akcentował konieczność niezależności artystów od ideologiczno-politycznych nacisków. W okresie realizmu socjalistycznego jako jeden z nielicznych nie brał udziału w publicznym życiu kulturalnym. Zawsze był niezależny i wierny sobie.

Urodził się w Wielopolu Skrzyńskim, zmarł w Krakowie. Ukończył studia w krakowskiej ASP (1934 – 1939). Stworzył eksperymentalny Teatr Niezależny. Jego kontynuacją był Cricot 2. Był laureatem wielu naród, m.in. w 1978 r. nagrody im. Rembrandta (przyznawana przez międzynarodowe jury Fundacji im. Goethego w Bazylei za wkład w kształtowanie obrazu sztuki naszej epoki), oraz nagrody krytyków nowojorskich za najlepszy spektakl na Broadwayu (reżyseria i gra aktorów, 1986).