Orzeczenie z 22 października drugą ingerencją TK w przepisy dot. ciąży

Pierwsza miała miejsce w 1996 roku (wyrok TK o sygn. 26/96), kiedy to Trybunał w składzie, któremu przewodniczył profesor Andrzej Zoll, uznał za niezgodną z Konstytucją czwartą z istniejących wówczas przesłanek dopuszczalności przerywania ciąży. Pozwalała ona na terminację ciąży, gdy „kobieta ciężarna znajduje się w ciężkich warunkach życiowych lub trudnej sytuacji osobistej", co nazywano dopuszczalnością przerywania ciąży ze względów społecznych.

Pozostałe w ustawie trzy przesłanki dopuszczalności przerywania ciąży przetrwały ponad dwadzieścia lat jako tak zwany kompromis aborcyjny i wydawały się niewzruszoną częścią porządku prawnego w demokratycznym państwie prawnym. Wydawały się aż do 22 października 2020 roku.

Wyrok Trybunału Konstytucyjnego (K1/20) zapadł w składzie, któremu przewodniczyła Julia Przyłębska, prezes Trybunału Konstytucyjnego z dwoma zdaniami odrębnymi: sędziego Leona Kieresa i sędziego Piotra Pszczółkowskiego.

Czytaj także:

Trybunał zaostrza przepisy antyaborcyjne

Trybunał nie był jednomyślny w sprawie aborcji

Trybunał uznał za niezgodną z Konstytucją kolejną przesłankę dopuszczalności przerywania ciąży w postaci „gdy badania prenatalne lub inne przesłanki medyczne wskazują na duże prawdopodobieństwo ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu albo nieuleczalnej choroby zagrażającej jego życiu."

Pozostały dwie przyczyny, pozwalające na legalną terminację ciąży: gdy stanowi zagrożenie dla zdrowia lub życia kobiety ciężarnej oraz gdy zachodzi uzasadnione podejrzenie, że ciąża powstała w wyniku czynu zabronionego.

W obecnej sytuacji politycznej i ich istnienie jest kwestią czasu. Dyspozycyjny Sejm i równie dyspozycyjny Trybunał Konstytucyjny prowadzą nas z powrotem do piekła kobiet, którego doświadczały nasze babki i prababki przed 1956 rokiem, do kiedy to przerywanie ciąży było w Polsce niemal całkowicie zakazane. Niemal, czyli tak jak dziś, po 22 października.

Orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego jest ostateczne i niewzruszalne. Istniejący dziś stan prawny można zmienić tylko przez uchwalenie nowej ustawy.

Władza zmusiła kobiety nie do bohaterskiej decyzji urodzenia ciężko chorego dziecka o krańcowo niepomyślnym rokowaniu co do dalszego życia, a do przymusowego bohaterstwa w postaci konieczności urodzenia takiego dziecka, co skazuje je i jego matkę na trudny do wyobrażenia zły los.