Arkadiusz Kraska spędził za kratkami 19,5 roku. Wkrótce wyjdzie na wolność. Mężczyzna był niesłusznie skazany za dwa zabójstwa. Prokuratura ma dowody na jego niewinność

- Przetrwałem wszystko. Teraz oni pójdą siedzieć. Wreszcie będzie sprawiedliwość - mówi Ewie Ornackiej Arkadiusz Kraska.

- W więzieniu stałem się wrogiem publicznym, człowiekiem niegodnym szacunku. Zaczęto mi grozić, straszyć śmiercią mojej rodziny. To mnie ostatecznie przekonało, że tak zwane przestępcze zasady to żadne zasady - mówi Kraska w wywiadzie dla Onet.pl.

Czytaj także: Odszkodowanie za niesłuszne skazanie - sąd cywilny, czy karny

Skazany na dożywocie Arkadiusz Kraska nie jest sprawcą mafijnej egzekucji sprzed lat, w której zginęli dwaj mężczyźni ze szczecińskiego półświatka. Ustaliła to bezsprzecznie Prokuratura Regionalna w Szczecinie, domagając się jego uniewinnienia. Wniosek w tej sprawie został złożony w Sądzie Najwyższym - dowiedział się nieoficjalnie Onet.pl.

Podpisana pod wnioskiem prokurator Barbara Zapaśnik, której akty oskarżenia w latach 90. posłały na długie lata tuzy przestępczości zorganizowanej, ustaliła nawet, kto naprawdę wtedy strzelał.

Podczas gdy on przez blisko dwie dekady siedział w celach dla niebezpiecznych więźniów, prawdziwi zabójcy pięli się po szczeblach gangsterskiej kariery, wykonując kolejne, mafijne wyroki. Niektórzy wciąż są na wolności. Stanowią śmiertelne zagrożenie, dlatego prokuratura pilnie strzeże informacji o wciąż trwającym śledztwie.

Sprawa egzekucji w centrum Szczecina 8 września 1999 r. zapewne toczyć się będzie przed sądem od początku. Tym razem przeciwko zabójcom, a nie wytypowanemu przez służby kryminalne kozłowi ofiarnemu.

Czytaj także: Tomasz Komenda będzie żądał ogromnego odszkodowania

Arkadiusz Kraska wkrótce opuści bowiem więzienne mury. - Żona kupiła mi szafę i obiecała, że będę miał w niej dużo fajnych ciuchów – cieszy się rzekomy killer mafii.

W dawnym procesie karnym przed Sądem Okręgowym w Szczecinie, który zakończył się skazaniem niewinnego człowieka, przewodniczącym składu orzekającego był sędzia Maciej Strączyński, były prezes Stowarzyszenia Sędziów Polskich „Iustitia". Na jego sali świadkowie incognito kłamali, inni mataczyli. W preparowaniu dowodów przeciwko Krasce brali udział – na etapie śledztwa - oficerowie służb kryminalnych z ówczesnej KWP w Szczecinie. Skandaliczną mistyfikację legalizowały kolejne instancje sądowe, zaś w następnych latach Sąd Najwyższy czterokrotnie odrzucał wnioski Arkadiusza Kraski i jego adwokata o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Teraz wydarzenia przybrały diametralnie inny wymiar. O uniewinnienie Arkadiusza Kraski walczy sama prokuratura. Prokurator Zapaśnik zbierała dowody jego niewinności od kilkunastu miesięcy. We wniosku z 7 marca b.r. wykazuje, że w śledztwie sprzed lat popełniono przestępstwo, które wpłynęło na orzeczenie sądu.

Prokuratura Regionalna w Szczecinie nie ujawnia żadnych szczegółów. Nieoficjalnie przypuszczamy jednak, że policjanci złamali prawo: świadomie mataczyli w sprawie nakłaniając świadków do składania fałszywych zeznań groźbami, szantażem i zmuszaniem do seksu. Wiele z tych czynów uległo przedawnieniu, więc byli już funkcjonariusze policji mogą pozostać bezkarni.

Milczenie prokuratury ma związek z obawą śledczych o bezpieczeństwo świadków, którzy po latach zdecydowali się powiedzieć prawdę. Uwolnienie Kraski będzie bowiem początkiem prawdziwej batalii z polską mafią. Takich egzekucji było bowiem w tamtym czasie w Szczecinie znacznie więcej.

Strzelanina

W egzekucji, za którą skazano Arkadiusza Kraskę, od kul zginęli dwaj mężczyźni: Marek Cisoń, złodziej samochodów i ulubieniec słynnego "Nikosia" oraz jego przyjaciel Robert Sajdak, kolarz z Berlina, karany wcześniej za przestępcze interesy z autami.

Arkadiusz Kraska, znany wśród kryminalistów jako "Willy", miał słabe alibi. Kojarzono go z jednym z gangów, toczących walkę o panowanie nad miastem. Sam o sobie mówił, że "nigdzie nie należał, za to wszędzie miał kolegów". Chodził na ustawki, szkolił się w walkach, był silny jak tur. To, że podczas strzelaniny siedział przed telewizorem i oglądał mecz Polska – Anglia potwierdzały dwie osoby, ale żadna z nich, zdaniem śledczych, nie była wiarygodna.

W marcu 2001 r. w Sądzie Okręgowym w Szczecinie zapadł najwyższy z przewidzianych w polskim prawie wyrok. Kiedy na sali sądowej wybrzmiało słowo „dożywocie", mężczyzna zatoczył się krzycząc: - Co wy robicie?! Skazujecie niewinnego człowieka!.

- Coś mnie wtedy tknęło i pomyślałam, że sąd się pomylił – powiedziała autorce, w reportażu telewizyjnym TV4 „Kobiety i mafia" matka Marka Cisonia. - Wyprowadzany z sali "Willy" padł przede mną na kolana i uderzając się w pierś zapewniał: „Pani Ewo, ja go nie zabiłem! Przecież Marek był moim przyjacielem!". Sprawa przed sądem była zakłamana. Świadkowie plątali się w zeznaniach lub nic nie mówili, bo się bali.

Jej słowa, wielokrotnie powtarzane w mediach, nie mogły być jednak dla organów ścigania wskazówką, że doszło do pomyłki sądowej. W Polsce jedynie Sąd Najwyższy może po prawomocnym wyroku skierować sprawę do ponownego rozpatrzenia. Takie przypadki należą do rzadkości. Skargę kasacyjną mógł wnieść Rzecznik Praw Obywatelskich, ale ten odmówił interwencji.

Pani prokurator od mafii

Prokurator Barbara Zapaśnik posyłała za kratki pionierów przestępczości zorganizowanej, m.in. Marka K. ps. "Oczko', rezydenta tzw. Pruszkowa na Pomorzu Zachodnim, Jacka P. "Ślepaka", a wcześniej Leszka K. ps. "Kasza". Dla znawców tematu to znaczące postaci. To ona najskuteczniej w Polsce pacyfikowała zorganizowane gangi. Hurtowo stawiane zarzuty, ciasna ława oskarżonych i walka o wysokie wyroki – to jej zawodowa specjalizacja.

- Kiedy jesienią 1999 r. aresztowano mojego brata, pani prokurator Zapaśnik prowadziła inną sprawę karną związaną z zabójstwami w szczecińskim półświatku – opowiada Dorota Berg, siostra Arkadiusza Kraski. – Już wtedy docierały do niej informacje, że ktoś wrabia Arka. Poszłam do niej, prosiłam o pomoc i wiem, że ona chciała się tym zająć. Informowała przełożonych o swoich wątpliwościach, ale nie pozwolono jej prowadzić nowego śledztwa.

Prokurator, któremu wtedy powierzono sprawę, bezgranicznie zaufał policji. Dożywocie dla Arkadiusza Kraski przypieczętowały zeznania kobiety, która najpierw go broniła. Szantażowana przez policjantów, że „jak nie zezna na Kraskę, to jej mąż długo nie wyjdzie z więzienia", zmieniła wersję wydarzeń.

Kilka lat temu Barbara Zapaśnik odeszła w stan spoczynku. W 2016 r. stanęła przed kamerami serialu „Kobiety i mafia" i bez ogródek stwierdziła, że według jej wiedzy na dożywocie skazano niewinnego człowieka.

Jej wypowiedź była przełomowa, dodała odwagi świadkom. Niektórzy przyjechali z zagranicy i opowiedzieli autorce reportażu, w jaki sposób zmuszono ich do kłamstw w śledztwie i na procesie. Ich relacje, poświadczone u notariusza, znalazły się w prokuraturze.

Zbiegło się to w czasie z powrotem pani prokurator do zawodu (dobrowolnie zrezygnowała ze świadczeń emerytalnych). - Prokurator regionalny Artur Maludy złożył mi propozycję, a ja ją przyjęłam – odpowiadała zdawkowo prokurator Zapaśnik, pytana o kulisy powrotu do prokuratury.

- Dla mnie to wojownik w kruchym ciele – mówi o niej Arkadiusz Kraska. - Sprawiła, że chociaż wciąż tu jestem [w Areszcie Śledczym w Szczecinie] już czuję się wolnym człowiekiem.

Stare grzechy

Pogłoski o „polowaniu" na Arkadiusza Kraskę, zleconym w środowisku więziennym przez prawdziwych zabójców Cisonia i Sajdaka, docierały do prokuratury od dłuższego czasu. Nieoficjalnie mówiono, że jego życie jest zagrożone.

Do fizycznego ataku doszło przed rokiem w Zakładzie Karnym w Goleniowie. Jeden z osadzonych, z wyrokiem za zabójstwo, rzucił się na niego. W wyniku tego starcia Arkadiusz Kraska miał złamaną rękę i wstrząśnienie mózgu.

Prokurator Zapaśnik sprowadziła go wówczas do Aresztu Śledczego w Szczecinie. Rozpoczęła śledztwo. Nad jej ustaleniami musi się teraz pochylić Sąd Najwyższy.

Nieoficjalnie mówi się, że sprawców zabójstw z 1999 r. było kilku. W półświatku od lat łączy się ich z zabójstwami na zlecenie, m.in. w Niemczech i Hiszpanii. W ostatnich miesiącach byli bardzo blisko świadków tamtej egzekucji, którzy zdecydowali się na współpracę z prokurator Zapaśnik.

- Jednego z nich mijałem niedawno na schodach aresztu – powiedział autorce w rozmowie telefonicznej Arkadiusz Kraska. – Zatrzymano go za granicą, oficjalnie za narkotyki. Siedzieliśmy przez kilka tygodni na tym samym oddziale. Nie wiem, co z innymi, ale podobno jest gorąco. Życzliwi ludzie ostrzegli mnie że „tamci się na mnie szykują" i że na wolności już „Ruscy na mnie czekają". Mam to gdzieś. Niedługo wracam do domu. Mam wiele do nadrobienia.

Rozmowa

Ewa Ornacka: Jakie to uczucie, gdy człowiek wie, że lada moment będzie wolny, oczyszczony z zarzutów?

Arkadiusz Kraska: Chciałbym powiedzieć, że to wielka radość, ale mam mieszane uczucia. Ponad 19 lat w kryminale zrobiło swoje – mój organizm funkcjonuje według tutejszego rozkładu dnia i nocy. Kiedy rano myję się i golę staram się nie patrzeć w lustro, żeby mnie krew nie zalewała, bo człowiek się starzeje, a wciąż tu jest. Wyjdę i będę cieniem bez świadczeń, dla społeczeństwa i państwa kimś nieużytecznym, nieporadnym.

Świat się zmienił, sporo w nim nowinek technicznych.

No właśnie, będę musiał nauczyć się wszystkiego od podstaw. Ale tego się nie boję, żona mnie podszkoli. Gorzej z przystosowaniem się do życia bez krat. Nawet w moim zawodzie wszystko się zmieniło, pewnie nikt już nie gotuje jak kiedyś. Mogę się nie połapać (śmiech).

Jest pan kucharzem?

I to całkiem niezłym. Pokażę pani, jak się gotuje w warunkach więziennych, kroi cebulę i mięso plastikowym nożem, a posiłki przygotowuje w workach, na przykład ryż zalewany wrzątkiem, który wychodzi na sypko. Od lat nie jem więziennych dań, wszystko kupuję w kantynie i robię po swojemu.

Teraz modne są programy telewizyjne o gotowaniu, może zrobi pan karierę.

Takich sztuczek jak moje pewnie nikt nie zna (śmiech). Chętnie podzielę się doświadczeniem.

Kim pan jest, panie Arkadiuszu?

Człowiekiem, który był figurą w środowisku przestępczym, bo siedziałem za podwójne zabójstwo i chociaż nie ja naciskałem na spust, to honorowo wziąłem wyrok na klatę.

Co to za honor siedzieć za nieswoje?

No właśnie, ale tak tu jest, żeby karę za innych odbywać w milczeniu. Wtedy jest się kimś, mają do człowieka szacunek. Któregoś dnia powiedziałem sobie, że pieprzę taki honor. Przecież to moje życie, które mi ukradli. W imię jakich zasad mam siedzieć cicho? Ja tu gniję, a oni czerpią z życia garściami. Zabili mi przyjaciela, przecież Marek Cisoń był dla mnie jak rodzina. Mam im to darować? Znosić z pokorą niesłuszne dożywocie? Przecież to frajerstwo, a nie żaden honor.

Nie identyfikuję się z takimi zasadami. Zresztą nawet na wolności, gdy pracowałem na bramkach w klubach nocnych i ochraniałem agencje towarzyskie, nigdy nie wpuszczałem do środka ludzi, którzy wyszli z kryminału. Znałem ich mentalność, wiedziałem, że same z nimi problemy.

Tak więc któregoś dnia postanowiłem w więzieniu, że czas z tym skończyć, zacząć walczyć o prawdę. Nie zawalczyłem przed sądem w swojej sprawie karnej licząc na to, że prawda sama się objawi. Pomyślałem, że czas to naprawić i właśnie wtedy przyjechała pani do mnie z kamerą, a pani prokurator Barbara Zapaśnik powiedziała w reportażu najważniejsze słowa, jakie usłyszałem w życiu. Potem wszystko się ruszyło, chociaż i tak procedury trwały ponad dwa lata.

Przestał pan być figurą w półświatku?

Stałem się wrogiem publicznym, człowiekiem niegodnym szacunku. Zaczęto mi grozić, straszyć śmiercią mojej rodziny. To mnie ostatecznie przekonało, że tak zwane przestępcze zasady to żadne zasady. Każdego dnia w więzieniu musiałem mieć oczy z tyłu głowy. Byłem gotowy, by w każdej chwili walczyć o siebie. Moje pięści były gotowe, żeby puścić je w ruch.

W pewnym momencie pani prokurator powiedziała, abym schował ręce do kieszeni: „Już nie musi pan walczyć, teraz inni walczą o pana, proszę mi zaufać". Rozpoczęło się śledztwo, przeniesiono mnie z Zakładu Karnego w Goleniowie do szczecińskiego aresztu. Byłem chroniony.

Nie potrafiłem uwierzyć, że wreszcie mam sprzymierzeńców, że to się dzieje naprawdę. Miałem naprawdę wiele szczęścia.

Przetrwałem wszystko. Teraz oni pójdą siedzieć. Wreszcie będzie sprawiedliwość.

Uda się panu. Ma pan rodzinę i przyjaciół.

Bez nich byłoby po mnie. Skończyłem 45 lat, ale czuję się jak dziecko. Wiem, że dopiero teraz zaczynam żyć. Mam kontakt z synem, który ma dzisiaj 20 lat i jest niezły w tajskim boksie. Zna kilka języków, nieźle się uczy. Rozmawialiśmy już ze sobą na Skype. Patrzyłem na niego i duma mnie rozpierała. Pomyślałem, że matka wychowała go na porządnego człowieka.

Kiedy mnie aresztowano był jeszcze malutki. Powiedziałem jego mamie, żeby go zawinęła w pieluchy i uciekała jak najdalej, bo tu ją dopadną bardzo źli ludzie. Od tamtej pory nie widziałem swojego syna. Pewnie myślał tak jak wszyscy, że jestem zabójcą z mafii. Nie pisałem do niego z więzienia. Nie chciałem mu burzyć życia. Teraz to wszystko nadrobimy.