Zaczęło się od prostego, choć dziwnego pytania.
– Czy czułeś się kiedyś „rakato"?
– Jak?
– No, „rakato".
– A co to jest „rakato"?
– Jak to, nie wiesz, co to jest „rakato"?
– Nie wiem.
Po drugiej stronie konsternacja.
– Śmiejesz się ze mnie. Wiesz...
Teraz u mnie konsternacja, podszyta dyskretnym uczuciem niepokoju.
– A powinienem wiedzieć?
– No jak, przecież to oczywiste.
Poczułem się, jakbym był z innej planety.
Bo przecież albo mnie dotknął chwilowy idiotyzm, albo zaczynam mieć problem z demencją, albo w istocie jestem z innej planety. Poczułem drżenie palców. Ale szybko się opanowałem. Tak, tylko spokój.
Zacząłem najdelikatniej, jak potrafię. Szczyty subtelności.
– Naprawdę nie wiem, co znaczy „rakato".
Wciąż niedowierzanie.
– No nie wiem. Pierwsze słyszę i w ogóle uważam, że to nie po polsku. Nie ma takiego słowa. Jak chcesz, to zaraz je wygooglujemy. OK? Popatrz...
Chwyciłem leżącą pod ręką komórkę. Wpisałem...
- E-wydanie "Rzeczpospolitej"
- Dostęp do wszystkich treści w serwisie www.rp.pl
- Aplikacja na smartfon i tablet
- Specjalistyczne dodatki i newslettery
- Dedykowane oferty dla prenumeratorów
