Pandemia koronawirusa - trudne czasy dla diabetyków

Na co dzień emocjonujemy się liczbami zakażonych na Covid-19, ale nigdzie nie znajdziemy info, ile osób straci kończyny, ile straci wzrok, a ile wejdzie w program dializ z powodu w gorszej opieki zdrowotnej – mówili członkowie programu Cities Changing Diabetes podczas poniedziałkowego posiedzenia Rady Naukowej. Jest to globalny edukacyjny program walki z cukrzycą, do którego w ubiegłym roku dołączyła Polska

Uczestnicy spotkania podkreślali, jak wielkim wyzwaniem jest cukrzyca i jak szybko postępuje zachorowalność. Przypominali, że jest to choroba prowadząca do wielu powikłań i stanowi społeczne i zdrowotne wyzwanie.

– Szacuje się, że globalnie ok. 1 na 10 osób jest dotknięta cukrzycą – mówiła Katarzyna Kacperska, dyrektor generalna Novo Nordisk Pharma Sp. z o.o. – Jeśli krzywa zachorowań będzie postępowała jak w tym momencie, przed 2045 rokiem będzie to już co 9 osoba.

Naukowcy chcą więc spowodować, by liczba osób zakażonych zatrzymała się na poziomie 1 na 10 osób. Jedną z kluczowych inicjatyw jest City Changes Diabetes. – Zagrożenie cukrzycą jest większe w miastach niż poza nimi – mówiła dyrektor Kacperska. – Obecnie do programu przyłączyło się już 30 miast. Pierwszym było Houston w Teksasie, szybko dołączyła Kopenhaga, a w ciągu ostatniego miesiąca – również m.in. Frankfurt czy Bolonia.

Z kolei prof. Maciej Małecki, kierownik Katedry Chorób Metabolicznych Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego, podkreślał, że tworzenie na poziomie społeczeństw, wprowadzenie mądrego programu prewencyjnego może zakończyć się sukcesem.

– W latach 2008–2013 Norwegom udało się zmniejszyć zapadalność tej choroby o 10 proc. rocznie – mówił prof. Małecki. – Przede wszystkim te dane pokazują, że jednak można! Porównując: my jesteśmy jak Titanic, mamy na kursie górę lodową, a im się udało.

Jak tłumaczył profesor, nikt nie jest w stanie do końca przewidzieć, jakie będą skutki obecnej pandemii dla osób z cukrzycą typu 2. Nie ulega bowiem wątpliwości, że ruszamy się mniej niż w przed pandemią. Wiele osób nie ma też dostępu do ośrodków, które pozwalają uprawiać sport, takich jak np. siłownie czy kluby sportowe.

– Jest też kwestia powikłań cukrzycy – mówił prof. Małecki. – Chorzy zamknęli się w domach, nie przychodzą na spotkania. My na co dzień emocjonujemy się, czy na Covid-19 zachorowało 18, 20 czy 25 tys. osób, ale nigdzie nie znajdziemy informacji, ile osób straciło kończyny, ile straciło wzrok, ilu wejdzie w program dializ z powodu gorszej opieki zdrowotnej. Mimo to powinniśmy wykonywać pracę, niezależnie od tego, jaki będzie jej koniec i efekt.

Z kolei prof. Leszek Czupryniak z Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego zwrócił uwagę, że diabetolodzy są rozmieszczeni nierówno w całym kraju. Bardzo odczuwalny jest więc brak dobrze zorganizowanej opieki na wielu poziomach.

– W różnych gremiach próbujemy oddziaływać na ministerstwo i na samorządy, by opieka nad diabetykami nie ulegała pogorszeniu, ale niestety ona ulega – mówił prof. Czupryniak. – Będzie trudno odbudować zaufanie pacjentów do opieki zdrowotnej.

Jak dodał, modelowym krajem jest Holandia. Tam uznano, że cukrzyca typu 2 ma być leczona przez lekarzy rodzinnych. – Ale tam gabinety są wyposażone w komanda pielęgniarek, które tymi pacjentami się zajmują – zastrzegł prof. Czupryniak. – O projekcie opieki skoordynowanej długo jeszcze będziemy mówić jako o projekcie teoretycznym.