W 1980 roku chodził pan do podstawówki w Nowej Rudzie. Jak pan zapamiętał tamten sierpień?

Robert Więckiewicz: Nowa Ruda jest niewielkim miastem, byliśmy niemal odcięci od wiadomości. Przecież oficjalne media przez długi czas niemal o nich nie informowały. Rodzice słuchali Wolnej Europy, a mnie, 13-latka, bardziej interesowało to, że były wakacje. Biegałem po podwórku i kopałem piłkę, choć oczywiście miałem świadomość, że coś się dzieje. Wszyscy kibicowaliśmy Wałęsie, wierzyliśmy, że wreszcie coś w naszym systemie drgnie.

Jak pan potem przeżył stan wojenny?

Wciąż miałem niewiele lat, to nie były najważniejsze sprawy. Zdawałem sobie sprawę, że „Solidarność" istnieje, że zeszła do podziemia. Świadomie w życie polityczne wchodziłem dopiero w 1989 r.

Dziś, mając zagrać Wałęsę, czuje pan tremę?

Jak przed każdą rolą. Nie mogę jej traktować jakoś szczególnie, bo to by mnie sparaliżowało. Gdybym zaczął się zastanawiać, roztrząsać, bać się legendy, nie zagrałbym takiej postaci. A muszę. Więc to jest po prostu kolejne zadanie aktorskie. Choć bardzo trudne.

Co będzie najtrudniejsze?

Jeszcze nie wiem. Sądzę, że wszystko. Stale o tym myślę, układam sobie coś w głowie, ale dopiero jak wyjdę na plan, poczuję atmosferę.

Spotkał się pan z Lechem Wałęsą?

Nie. Przeczytałem scenariusz i pracuję nad nim. Przygotowuję się samodzielnie. Oglądam materiały filmowe z Lechem Wałęsą, na przykład stare kroniki filmowe. Ale powtarzam: to dla mnie taka sama rola jak każda inna, jak Alfreda w „Wymyku" Grega Zglińskiego czy Sochy w „W ciemności" Agnieszki Holland. Muszę zadbać, by stworzyć na ekranie wiarygodnego człowieka.

Aktorzy, którzy grają autentyczne postacie historyczne, mówią często, że nie usiłują naśladować każdego gestu pierwowzoru, ale raczej starają się dopasować do pewnej idei, klimatu postaci.