Justyna Kowalczyk: Zostali przy mnie sami swoi

[b]Dyrektor Polbanku, który będzie panią sponsorował, mówi: Zaczynaliśmy skromnie, ale chcieliśmy się rozwijać i być wierni marzeniom. Tak jak pani?

Justyna Kowalczyk: [/b] Być może dlatego się dogadaliśmy, nie ukrywam, selekcja sponsorów była ostra. Ale my też zaczynaliśmy wszystko z kartką papieru w ręku i złamaną nartą. I też mieliśmy marzenia.

[b]Ten kontrakt zmieni pani życie? [/b]

Nie sądzę. Pieniądze zawsze były u mnie na drugim miejscu i dalej tak będzie.

[b]Czyli odłoży je pani na konto, by pracowały na przyszłość? [/b]

Tak zrobię. Być może kiedyś się przydadzą, by się wyleczyć, gdy już na dobre zakończę sportową karierę.

[b] Na razie jednak pani nie zwalnia. W ubiegłym sezonie zagarnęła pani wszystko, Tour de Ski, Puchar Świata, przywiozła z Vancouver trzy medale olimpijskie, w tym złoty. Nie było takich myśli, by jednak trochę odpuścić? [/b]

Były, ale szybko postanowiliśmy z trenerem Aleksandrem Wierietielnym, że jedziemy dalej i walczymy tak jak w minionym sezonie. Zamiast igrzysk są przecież mistrzostwa świata w Oslo, z wielu względów będę tam walczyć szczególnie ostro.

[b] Szpilki na nogach, staranny makijaż... Lubi pani siebie taką? [/b]

Nie lubię sesji filmowych i reklamowych, bankietów, ale wyglądać jak człowiek każda kobieta lubi.

[b] Sesje jednak były. Przeżyła pani? [/b]

Co więcej, przyznaję, że to było ciekawe doświadczenie, poszerzające horyzonty.

[b]Opaleniznę przywiozła pani z ostatniego obozu treningowego, z lodowca Dachstein? [/b]

Bez przerwy trenuję. Najpierw miesiąc na Kamczatce, później trzy zgrupowania wysokogórskie. Na Dachsteinie tak grzało, że biegałam na nartach w kostiumie kąpielowym.

[b] Woli pani mrozy czy upały? [/b]

Ani jedno, ani drugie. 17–18 stopni to najlepsza temperatura. W sobotę jadę na kolejne zgrupowanie, do Otepaa w Estonii. Na razie jednak jest tam bardzo gorąco, 35 stopni.

[b] Trudne podbiegi dalej pani lubi? [/b]

Bardziej niż olimpijskie trasy w Vancouver. Na szczęście w Oslo mistrzowska trasa zaczyna się 2,5-km podbiegiem. Później wbiegniemy do lasu, tam może być zmrożony śnieg, a na stadionie błoto. To problem tych, którzy się zajmują smarowaniem nart, nie mój.

[b] Sztab współpracowników będzie taki sam jak w Vancouver?[/b]

Odszedł fizjoterapeuta, zmieniliśmy też lekarza. A poza tym sami swoi.

[b] Miała pani okazję oglądać swoje biegi z igrzysk? [/b]

Oczywiście, i powiem szczerze, że kilku błędów się dopatrzyłam. W biegu łączonym chociażby za późno zareagowałam na ucieczkę Norweżki Marit Bjoergen i próbując ją gonić, splątałam się nartami z jej rodaczką Kristin Steirą. Na tym poziomie rywalizacji trzeba myśleć kilka sekund do przodu.

[b] A ten zjazd na stadion w sprincie? [/b]

Zrobiłam, co mogłam. Wbrew opiniom robię to całkiem dobrze, ale nigdy nie dorównam Bjoergen. Jej noga trzy razy grubsza wytrzyma większe przeciążenia.

[b]Jak długo odpoczywała pani po igrzyskach w Vancouver? [/b]

Nie było żadnego odpoczynku. Gdybym nie pojechała na Kamczatkę, miałabym trochę czasu, ale ciekawość świata zwyciężyła.

[b] Można porównać pani formę z tą sprzed roku? [/b]