Układ rozhermetyzowany

Wraz ze zwycięstwem Andrzeja Dudy kończy się w Polsce układ bipolarnej w istocie rywalizacji PO i PiS, który rządził naszą polityką przez ostatnią dekadę.

Niewielu wierzy w geniusz Kopacz

Gdyby 24 maja wygrał Bronisław Komorowski, sytuacja w obozie rządzącym pozostałaby zapewne niezbyt zmieniona. Platforma Obywatelska pod przywództwem Ewy Kopacz poszłaby do wyborów, układowi z PSL i, być może, z lewicą patronowałby stary-nowy prezydent, a jedyną zagadką byłoby to, ilu ludzi Grzegorza Schetyny znajdzie się na listach wyborczych i czy obroni on swoją pozycję człowieka numer dwa w partii rządzącej.

Ale wygrana Andrzeja Dudy całkowicie zakłóciła ten sielski obraz. Upokorzony Komorowski będzie szukał dla siebie miejsca. Dla siebie i dla swych ludzi, którzy do 6 sierpnia będą musieli wyprowadzić się z pałacu.

Powtórzy się sytuacja z 2011 roku, kiedy to na listach PiS musieli znaleźć się bliscy współpracownicy śp. Lecha Kaczyńskiego, którzy po przegranej jego brata w 2010 roku byli politycznie bezrobotni. Ich upychanie na listach nie spotkało się wówczas z entuzjazmem zasiedziałych na swych pozycjach posłów tej partii, bo oznaczało dla kilkunastu z nich perspektywę zakończenia wygodnego życia na Wiejskiej.

Przegrana Komorowskiego spowodowała, że strach zajrzał w oczy obecnym posłom Platformy Obywatelskiej, bo może zwiastować, że już na jesieni wielu z nich będzie musiało odejść z Sejmu. Mówiąc delikatnie, niewielu spośród nich wierzy w geniusz obecnej premier i w to, że bez problemu poprowadzi ich ona do wyborczego zwycięstwa. Rosną więc szanse Schetyny na przejęcie partii jeszcze przed jesienną elekcją.

Mówi się też, że może on zdecydować się na dołączenie do inicjatywy Balcerowicza i Petru i zrobić za nich to, do czego sami nie są zdolni – czyli zbudować im struktury partyjne. Pojawiają się także plotki o tym, że sam Komorowski może chcieć sięgnąć po władzę w PO.

Jeśli PiS nie przejmie władzy...

Wszystkie tego typu mniej czy bardziej fantastyczne teorie pokazują, że cały układ rządowy, ze szczególnym uwzględnieniem formacji rządzącej, ulega daleko idącej dehermetyzacji. Przyczyną jest właśnie niedzielne zwycięstwo Dudy.

Pod znakiem zapytania pozostaje także to, jak teraz orientować się będą na niego poszczególne służby specjalne, biznes i część mediów. Jedno jest pewne – geometria układu rządzącego Polską od 2007 roku uległa 24 maja poważnemu naruszeniu.

Podobnie, choć nieco bardziej paradoksalnie, rzecz ma się w obozie Prawa i Sprawiedliwości. Na pozór wygląda to bardzo dobrze, bo wydaje się oczywiste, że wiktoria Dudy pomoże tej partii wygrać jesienne wybory parlamentarne. Ale przecież nie jest to pewne, tak jak nie jest pewne, że Jarosław Kaczyński zostanie premierem już za kilka miesięcy. Gdyby tak się nie stało, i Platformie udałoby się jakimś cudem nie dopuścić go do władzy, to ośrodek prezydencki pozostałby jedynym, wokół którego mogłaby się jednoczyć prawica. Jedynym, który miałby realną, a nie tylko symboliczną i ideologiczną, siłę.

Z naturalnych przyczyn Duda, a nie Kaczyński, stawałby się wówczas liderem dla tej części polskich wyborców i polityków. Rozszczelniałoby to obóz PiS.

Prezydent i prezes pchani do konfrontacji

Na nieszczęście dla Kaczyńskiego sytuacja wcale nie wyglądałaby o wiele lepiej, gdyby jednak udało mu się sięgnąć po władzę po jesiennych wyborach parlamentarnych. Bo nawet wówczas, gdyby prawdziwie decyzyjny był on jako premier, a nie Duda jako prezydent, to i tak znacząca część obozu PiS orientować się będzie na tego drugiego jako przyszłego lidera. W roku potencjalnej reelekcji Dudy, czyli w 2020, Kaczyński będzie miał już 71 lat i z oczywistych przyczyn to w młodym, jeszcze przed pięćdziesiątką, prezydencie znacząca część polityków prawicy widzieć będzie swojego przywódcę.