Porachunki z Gombrowiczem

Rz: Co dramaturg penetrujący mroczną stronę duszy człowieka robi w Teatrze Rozrywki?

Ingmar Villqist:

To już moje drugie spotkanie z tą sceną. Po musicalu „Rent” z dyrektorem Dariuszem Miłkowskim umówiliśmy się na dalszą współpracę. „Czarodziejka z Harlemu” nie będzie z pewnością ani musicalem, ani komedią. Inaugurujemy nią działalność nowej sceny kameralnej. Utwór opowiada historię związku 50-letniej kobiety z 19-latkiem.

Kolejne obalanie tabu?

Tak. Związki dojrzałych mężczyzn z młodymi dziewczynami dziś nikogo nie dziwią. Są codziennością. Filmowcy, literaci, aktorzy niemal afiszują się z młodymi i coraz młodszymi partnerkami. Z relacjami młody chłopak – dojrzała kobieta jest inaczej. One wywołują sprzeciw na wielu poziomach: społecznym, religijnym, etycznym, moralnym, środowiskowym. Spotkałem się z wieloma takimi kobietami i chłopakami i przekonałem się, że ich związki są głęboko ukrywane.

Czy próbował pan dociec dlaczego?

Psychologowie, terapeuci twierdzą, że takie pary nie mają sojuszników. W chwili, kiedy się zawiązują, odsuwają się od nich najbliżsi przyjaciele. Stają się samotni, nie mają z kim się podzielić swoją radością, szczęściem, mimo iż takie związki – jak wynika z moich rozmów – są niezwykle silne. Często można je porównać do płomiennych licealnych miłości i namiętności.

Mówi pan o szlachetnym wymiarze tych relacji. Tak było z pewnością np. u Edith Piaf i ostatniego mężczyzny jej życia Theo Sarapo, ale przecież często są to układy o charakterze czysto sponsorskim…

To zaledwie margines. Aktor, który gra u nas główną postać, opisał w Internecie historię swojego bohatera, prosząc internautów o opinie. Otrzymał masę odpowiedzi, które przekonały nas, że takie związki łączą się z prawdziwą miłością i namiętnością. On jest dla niej symbolem piękna i energii, dzięki niemu odzyskuje wiarę w siebie, ma szansę zrekompensować często niezbyt udane lata. Ona zaś niesie w sobie spokój, doświadczenie, dojrzałość, i w dzisiejszym szalonym świecie daje poczucie bezpieczeństwa.

I wszystko kończy się happy endem?

To byłoby zbyt proste.