Kiedy oglądałem „Taniec Delhi”, towarzyszyło mi dziwne uczucie.
Dokładnie takie, o jakim mówią bohaterowie spektaklu. Przeżywają zdradę i śmierć swoich najbliższych, nie potrafią uwierzyć w to, co się dzieje, i przejąć się tym. Przebywają w szpitalu, za ścianą umarł mąż, odeszła żona, kochanka, matka – a mają wrażenie, jakby życie było nie do końca realne.
Wyrypajew dotknął ważnego problemu. Dramaty wywołują w ludziach mechanizmy obronne. Gorzej, gdy nie wierząc w prawdziwość egzystencji, stają się lunatykami. Niestety, na kanwie trafnych obserwacji reżyser stworzył spektakl, który bywa drętwym eksperymentem formalnym. To, co w lekturze wydawało się balansowaniem na granicy komizmu i tragizmu, pozbawił barwy. Aktorzy przez dwie godziny grają na jednej nucie. Mówią tekst szybko, ze sztuczną emfazą – przeżywając, a jednocześnie wywołując wrażenie obojętności. Jakby byli marionetkami.
Kostiumy są stylizowane na filmy z lat 30., choć mowa jest o telefonach komórkowych. Aurę nierzeczywistości podkreśla scena „unosząca się” ponad ziemią, de facto oparta na legarach. Po każdej z siedmiu części zespół wychodzi na proscenium. Jednak widzowie nie mają szansy bić braw, zagłuszają ich oklaski z taśmy. Śniąc teatralny koszmar o ludziach pozbawionych woli, sami stajemy się bezwolnymi obserwatorami.
Z gasnącego z każdą chwilą spektaklu ważna pozostaje prawda, że życie trzeba brać takim, jakim ono jest, i utożsamić się z nim niczym z tańcem. Zagrała to wspaniale Karolina Gruszka, posłuszna wskazówkom reżysera, a jednocześnie natchniona i rozwibrowana. Jakby próbowała znaleźć dla siebie miejsce w roli, która przypomina za ciasny gorset.
