Z tej opowieści jasno wynika, że dla aktora nie było niczego ważniejszego od jego bywania na scenie i przed kamerą. Praca nad rolą, poszukiwanie nowego, idealnego scenicznego czy filmowego bytu pochłaniała go, stając się prawie obsesją. Znany ze swej tytanicznej pracowitości, zwany był genialnym potworem, ale efekty były zachwycające. Rola w Brechtowskiej „Karierze Arturo Ui” na scenie warszawskiego Teatru Współczesnego przeszła do legendy, zarówno tego teatru, jak i samego Łomnickiego. Aktor chętnie i barwnie opowiadał Perskiemu, jak doszło do znalezienia klucza do tej roli. Inną sławną kreacją była rola Salieriego w „Amadeuszu” Schaffera w reżyserii Romana Polańskiego, który równocześnie odtwarzał postać tytułową. Tu z kolei Łomnicki cały sukces przypisywał Polańskiemu.
„Nie lubiłem grać w filmach, bo to wszystko przypadek” – mówił Perskiemu. A jednak to właśnie filmowa rola Michała Wołodyjowskiego w obrazie Jerzego Hoffmana przyniosła Łomnickiemu największą popularność wśród szerokiej widowni i uznanie krytyki. Był aktorem Wajdy od roli w „Pokoleniu” przez „Niewinnych czarodziei” i „Człowieka z marmuru” po „Biesy”. Grał także u Forda, Skolimowskiego, Marczewskiego, Bajona.
Tadeusz Łomnicki to także człowiek polityki. W czasach PRL był członkiem Komitetu Centralnego PZPR. Pomogło mu to założyć i objąć dyrekcję Teatru Na Woli. Wokół aktora panowała, szczególnie w latach 70., dwuznaczna atmosfera. Chociaż jego intencje zdawały się czyste, jednak osąd środowiska, a i publiczności był negatywny. Zmieniło się to wraz ze wspomnianym przedstawieniem „Amadeusza”. Po wprowadzeniu stanu wojennego oddał legitymację partyjną.
Zmarł 22 lutego 1992 roku, na próbie, tydzień przed planowaną premierą „Króla Leara”, która miała być swoistym zwieńczeniem jego aktorskiej pracy.
[i]Ja, komediant
