Lato w teatrze

– Jak wiadomo, najwyższą frekwencję teatry osiągają w październiku, listopadzie i grudniu – mówi „Rz" Adam Orzechowski, dyrektor Teatru Wybrzeże w Gdańsku. – Od pewnego czasu możemy pochwalić się tym również w lipcu.

W tym roku Wybrzeże da w wakacje sto spektakli. Każdy, kto pomyśli, że wybrano repertuar lżejszy, oparty wyłącznie na farsach i komediach, będzie w błędzie.

Premiery Trójmiasta

– Gramy większość naszych tytułów, w tym „Czarownice z Salem" Arthura Millera w reżyserii Adama Nalepy, a korzystając z letniego zainteresowania teatromanów, proponujemy im również premiery – mówi dyr. Orzechowski. – W wakacyjnym sezonie jest ich kilka. To prapremierowa sztuka Radosława Paczochy „Broniewski", „Statek szaleńców" Nikołaja Kolady w reżyserii autora, „Dwóch w twoim domu" Jeleny Grieminy.

Jedyną farsą w wakacyjnej ofercie premierowej będzie wyreżyserowana przez Jarosława Tumidajskiego sztuka pod roboczym tytułem „Przekładanka". Ten spektakl Teatr Wybrzeże pokaże premierowo w amfiteatrze w Pruszczu Gdańskim. To jedyna scena, na której daje niebiletowane pokazy. Ogląda je do 700 widzów, a całość finansuje Miasto Pruszcz Gdański.

Badania przeprowadzone przez Wybrzeże wykazały, że poza turystami, którzy wybierają głównie Scenę Kameralną w Sopocie, spektakle oglądają przede wszystkim mieszkańcy Trójmiasta.

– Cieszymy się, ponieważ udało nam się wyrobić u naszych widzów nawyk chodzenia latem do teatru nawet wtedy, gdy bywa upalnie i bezdeszczowo, jak w ubiegłym roku – dodaje dyr. Orzechowski.

Teatr Wybrzeże nie ma w tym roku konkurencji w postaci Festiwalu Szekspirowskiego, który odbywał się w Trójmieście na początku sierpnia, a w związku z otwarciem Teatru Szekspirowskiego został przesunięty na wrzesień.

Teatr Miejski w Gdyni na wakacje wyprowadza się ze swojej siedziby na plażę w Orłowie, gdzie stawia Scenę Letnią.

– Co roku z myślą o tym miejscu przygotowujemy premierę – mówi dyr. Wojciech Zieliński. – Tym razem jest to „Jeszcze bardziej zielona gęś" Jarosława Kiliana oparta na tekstach Gałczyńskiego. W poprzednich sezonach Józef Opalski wyreżyserował „Tango Piazzola". Gramy również „Chorego z urojenia" Moliera w reżyserii Tadeusza Bradeckiego. Problem polega jedynie na tym, że scena, wokół której może zasiąść około 300 widzów, nie jest zadaszona. W tym roku trzeba było przerwać drugi pokaz „Jeszcze bardziej zielonej gęsi", bo się rozpadało. A na spektakle przychodzą nie tylko gdynianie. Dzwonią widzowie z całej Polski, przyjeżdżają wycieczki.

Opowieść na wodzie

Dużą atrakcją są też pokazy „Idąc rakiem" według Günthera Grassa w reżyserii Krzysztofa Babickiego. – Dodatkową atrakcję stanowi miejsce, w którym gramy, czyli dolny pokład „Daru Pomorza" – mówi dyr. Zieliński. – Fabuła rozgrywająca się na pokładzie łodzi podwodnej współgra z charakterem żaglowca, można poczuć zapach wody. Wokół, na skwerze Kościuszki, zawsze są tłumy.

– Nasz Teatr im. Witkacego stworzyliśmy właśnie dlatego, że mieszkając w Krakowie, przyjeżdżaliśmy do Zakopanego, żeby grać latem – mówi „Rz" dyrektor Andrzej Dziuk. – Inspirował mnie dwuwiersz naszego patrona Witkacego „Piekielne pomysły działają na zmysły/A dusza gdzieś skryta, nikt o nią nie pyta". Zmieniliśmy tę sytuację. Każdy, kto dba o duszę, ma szansę wieczorem obejrzeć spektakl. Nasz główny sezon przypada na lipiec, sierpień, wrzesień, październik. To jest u nas wyjątkowe, rewelacyjne: inne teatry w Polsce są wtedy pozamykane z obawy przed niską frekwencją, a my mamy największą. Najlepsze są sierpień i wrzesień, zaś lato zdecydowanie lepsze od zimy.

Atrakcyjność oferty Teatru im. Witkacego podniosła zakończona w grudniu, finansowana ze środków unijnych przebudowa głównej sceny, spuentowana polską premierą „Na niby – Naprawdę" Lopego de Vegi. – Każdy chce zobaczyć odrestaurowane miejsce, gdzie nowoczesna technologia jest spójna z dbałością o tradycję – uważa Andrzej Dziuk.

Dzięki spektaklom Teatru im. Witkacego można zobaczyć również miejsca tworzące pejzaż architektoniczny Zakopanego, jego tradycję artystyczną. „Nieprzyjaciel w Kolibie" grany jest w oddziale Muzeum Tatrzańskiego, miejscu utrzymanym w stylu Stanisława Witkiewicza, ojca Witkacego.

Spektakl „Ha! SIO (R), czyli nie drażnić kota" jest z kolei pokazywany w Galerii Hasiora. Harenda gości „Kruka", zaś Muzeum Sztuki Nowoczesnej przedstawienie „OK! – SZA".

Muzyczny finał

– Te miejsca współtworzą nowy typ obcowania z teatrem, tym bardziej że w czasach, gdy ubóstwia się frekwencję, my dbamy o publiczność elitarną, niszową: gramy dla 30, a czasami dla 20 osób – mówi dyrektor Teatru im. Witkacego. – Spotykamy się z nimi po spektaklu, rozmawiamy i dzięki temu wiem, jak ważny jest ten sposób przeżywania sztuki, które nazwałbym pomieszkaniem w ważnym miejscu, z ważnym tematem.

Zakopiański teatr dzięki wsparciu z funduszy europejskich jest też od niedawna właścicielem przenośnej, plenerowej zadaszonej sceny.

– Mam nadzieję, że uda nam się zaprezentować jej możliwości już w przyszłym roku, kiedy przypadać będzie 130. rocznica urodzin Witkacego i 30. powstania naszego teatru – zdradza Andrzej Dziuk. ?– Myślę o tytule godnym takiego spektaklu.