Grzywną według stawki naliczonej za 40 dni po 30 euro za każdy z nich zakończył się proces odwoławczy Norberta Weidnera, 41-letniego byłego już redaktora naczelnego marginalnego pisemka „Burschenschaftlichen Blätter" o nakładzie 145 egzemplarzy. Uznał go za winnego zamieszczenia w piśmie własnego listu do redakcji, w którym oskarżył o zdradę ojczyzny pastora Dietricha Bonhoeffera, będącego ikoną antyhitlerowskiego ruchu, który utrzymywał kontakty z Anglikami i przekazywał im dane o charakterze wywiadowczym.
Tego samego Bonhoeffera, który uchodzi za największego obrońcę honoru Niemiec. Męczennika, który zginął na szubienicy w obozie we Flossenbürgu z rozkazu Hitlera na dwa tygodnie przed wkroczeniem Amerykanów. Tego samego, który wbrew doktrynie politycznej niemieckiego Kościoła protestanckiego wypowiedział posłuszeństwo nazistom. Za szkalowanie dobrego imienia uczestnika antyhitlerowskiego ruchu oporu – uzasadnił Sąd Krajowy w Bonn orzeczenie w sprawie Weidnera.
Sam Dietrich Bonhoeffer jeszcze nie tak w końcu dawno dzielił w oczach znacznej części opinii publicznej Niemiec los pułkownika Clausa von Stauffenberga, autora zamachu na Hitlera w bunkrze Wilczy Szaniec na Mazurach oraz Georga Elsera, organizatora nieudanego zamachu na Hitlera w Monachium w kilka tygodni po napaści Niemiec na Polskę w 1939 roku. Tych ludzi, jak i wielu innych bezimiennych członków antyhitlerowskiego ruchu oporu, uważano w pierwszych powojennych dziesięcioleciach za zdrajców, terrorystów czy godnych największego potępienia kryminalistów. Dzisiaj jest inaczej. Stauffenberg jest od niedawna niekwestionowanym bohaterem narodowym, a Georg Elser dopiero całkiem niedawno doczekał się pomnika w Berlinie.
Trudno oprzeć się wrażeniu, że taka zmiana świadomości historycznej naszych sąsiadów tłumaczy w dużej mierze wyrok w sprawie Norberta Weidnera. Ale także znany sądowi fakt, że dał się poznać jako człowiek o sympatiach neonazistowskich, ksenofobicznych i nacjonalistycznych i w tym kierunku ciągnął Deutsche Burschenschaft (Związek Żakowski), liczącą 10 tys. członków jedną z najstarszych organizacji studenckich. Związek podzielił się ostatnio, a Weidner stracił posadę szefa pisma.
– Nie można go uznać za ofiarę zbytniej surowości wymiaru sprawiedliwości – tłumaczy „Rz" Christian Hartmann z monachijskiego Instytutu Historii Najnowszej. Jest zdania, że w kraju Holokaustu konieczne jest stałe podkreślanie nieprzekraczalnej granicy dopuszczalnej interpretacji wydarzeń historycznych. Dietrich Bonhoeffer działał na szkodę III Rzeszy i taki jego wizerunek musi pozostać w pamięci następnych pokoleń. Tym bardziej że zaledwie jeden procent obywateli było przeciwnych Hitlerowi, a jedynie dwie dziesiąte procent uczestniczyło aktywnie w ruchu oporu.
