Amerykański sen Soni Sotomayor

Jako dziesięcioletnia półsierota z Bronksu Sotomayor uwielbiała oglądać serial o detektywie i prawniku Perrym Masonie. Jeden z odcinków zakończył się dramatyczną sceną w sądzie. – Zrozumiałam, że sędzia to najważniejsza postać na sali – wspominała po latach i dodała, że właśnie wtedy postanowiła, kim zostanie, gdy dorośnie. Teraz osiągnęła to, o czym nadaremnie marzą tysiące jej kolegów po fachu w całej Ameryce.

[wyimek]Sotomayor nie ukrywa dumy ze swych latynoskich korzeni [/wyimek]

W czwartek Senat zdecydowaną większością głosów zatwierdził jej kandydaturę, a w sobotę miało się odbyć jej uroczyste zaprzysiężenie. To ogromne wyróżnienie: dziewięcioosobowy Sąd Najwyższy jest jednym z filarów porządku społecznego i politycznego w Ameryce.

[srodtytul]Wartość doświadczeń[/srodtytul]

– To triumf polityki tożsamości – twierdzi prawicowa komentatorka Michelle Malkin. Jej zdaniem Sotomayor została wybrana głównie ze względu na swe pochodzenie. Wszyscy w Ameryce wiedzą, jak gwałtownie rośnie latynoska populacja USA i jak kluczowe staje się poparcie latynoskiego elektoratu w wyborach. Krytycy zauważają, że nominując Sotomayor, prezydent Obama chciał się tym przypodobać wyborcom.

Sama Sotomayor zawsze wyraźnie podkreślała swoje pochodzenie. Opowiada o trudnym dzieciństwie w portorykańskiej rodzinie w niebezpiecznej dzielnicy Nowego Jorku. Rodzice ciężko pracowali na skromne życie – ojciec pracował w fabryce, matka była pielęgniarką.

Sonia miała osiem lat, gdy zdiagnozowano u niej cukrzycę. Rok później zmarł jej ojciec. Dzięki poświęceniu matki i własnej ciężkiej pracy kończyła z wyróżnieniami kolejne katolickie szkoły, zdobywając w końcu stypendium na prestiżowym uniwersytecie Princeton, gdzie była jedną z najlepszych studentek na roku. Cała jej dalsza kariera na kolejnych szczeblach sądownictwa była potwierdzeniem nieprzęcietnego talentu.

– Wydaje mi się, że mądra latynoska kobieta z całym bogactwem swego doświadczenia częściej doszłaby do trafnych konkluzji niż biały mężczyzna, który nie miał takiego życia – powiedziała kiedyś Sotomayor.

Wypowiedź ta przysporzyła amunicji przeciwnikom, którzy próbowali storpedować jej nominację, oskarżając ją o uprzedzenia rasowe wobec białych. Podczas niedawnych przesłuchań przed Senatem Sotomayor umiejętnie wyszła z opresji.

– Użyłam zbyt kwiecistej i niezbyt trafnej retoryki... To było kiepskie – przyznała.

[srodtytul]Miłość do baseballu[/srodtytul]

Dorastała w blokach komunalnych, parę przecznic od stadionu jednej z najsłynniejszych amerykańskich drużyn baseballowych – Yankees. Nic dziwnego, że jest wielką miłośniczką tego sportu. Co więcej, jak twierdzi wielu, “uratowała baseball przed śmiercią”. 14 lat temu położyła kres siedmiomiesięcznemu patowi w negocjacjach między szefostwem ligi a związkami zawodowymi graczy, który groził upadkiem tego sportu w USA. W krytycznym momencie Sotomayor, do której trafił pozew w tej sprawie, zmusiła zarząd ligi do podjęcia rozmów z graczami. – Wydała decyzję z szybkością, która zachwyciła wszystkich kibiców baseballu – wspominał niedawno Obama.

Nie wszyscy są jednak w równym stopniu zachwyceni nową sędzią Sądu Najwyższego. Choć do sądu federalnego nominował ją w 1992 roku republikański prezydent George Bush senior, to nie cieszy się zaufaniem konserwatystów.

Jej nominacja do Sądu Apelacyjnego kilka lat później ciągnęła się przez ponad rok właśnie z powodu oporu republikanów. Już wtedy uważana była za osobę związaną bardziej z nurtem liberalnym. – Sotomayor to liberalny bojownik – twierdzi były kandydat na prezydenta Pat Buchanan. Koronnym tego przykładem ma być jej głośne orzeczenie z 2003 roku. Odrzuciła wtedy skargę białych strażaków zarzucających władzom miasta New Haven, że nie dały im promocji, bo nie były w stanie dać awansu odpowiedniej liczbie czarnych pracowników. Niedawno Sąd Najwyższy przyznał jednak rację strażakom.

[srodtytul]Jak bardzo liberalna?[/srodtytul]

Nie wszyscy liberałowie są zachwyceni poglądami Sotomayor. Niektórzy wytykają jej na przykład wypowiedź w sprawie Yasera Hamdiego i Jose Padilli, przetrzymywanych bez wyroku jako “wrogich bojowników” w związku z dochodzeniem w sprawie zamachów z 11 września 2001 roku. – W świetle obecnego prawa można taki rodzaj aresztu usprawiedliwić

– stwierdziła podczas wykładu na wydziale prawa Uniwersytetu Indiany w 2003 roku, wzbudzając protesty obrońców praw obywatelskich.