Szalone wyzwanie podniesienia wraku Costy Concordii

Autor tej korespondencji zgodził się nad jej bezpłatny przedruk w „Rzeczpospolitej". Podobnie redakcja francuskiego dziennika zezwoliła na publikację infografiki, stanowiącej własność dziennika. Tytuł i śródtytuły — oryginału.

Obejrzyj grafikę

i przeczytaj

opis po polsku

Zatonięcie

To kolosalne przedsięwzięcie. W najbliższych tygodniach ogromne środki i bardzo skomplikowana logistyka zostaną użyte, aby zabezpieczyć i doholować do stoczni rozbiórkowej „Concordię", mastodonta o wadze 44 600 ton.

— Podejmujemy się czegoś, czego nie robiono nigdy dotąd — zapewnił 18 maja prezes armatora, firmy organizującej wycieczki statkami Costa Croisiere, Gianni Onorato.

— Statek takiej wielkości nie może pozostawać długo w warunkach, w jakich znajduje się — stwierdził z kolei prefekt Franco Gabrielli, który kieruje służbą ochrony cywilnej i koordynuje w imieniu rządu całość operacji. — Powinien być podniesiony możliwie jak najwcześniej, bo inaczej jego struktury zaatakuje szybko korozja pod wpływem wody morskiej, dojdzie do skażenia i zniszczenia środowiska morskiego.

Od zatonięcia 13 stycznia przy wyspie Giglio statek wycieczkowy spoczywa na prawym boku około 100 metrów od brzegu, na skraju rowu o głębokości 80 metrów. — Naszym pierwszym celem jest zabezpieczenie wraku, aby nie zsunął się do rowu. Daliśmy sobie 31 sierpnia jako ostateczny termin — wyjaśnia prefekt.

Dwa ciała jeszcze na pokładzie

21 kwietnia po dokonaniu wyboru spośród 6 dokumentacji powierzono kontrakt konsorcjum złożonemu z Titan Salvage, firmy z amerykańskiej grupy Crowley wyspecjalizowanej w odzyskiwaniu wraków, oraz Micoperi, firmy włoskiej wyspecjalizowanej w instalowaniu platform off-shore.

Na pokładzie „Concordii" znajdują się jeszcze dwa ciała, Hindusa, który należał do załogi i jednej Włoszki. Trzydziestu innych zaginionych odnaleziono i zidentyfikowano. — Naszym priorytetem będzie szukanie tych dwóch ciał, kiedy tylko statek zostanie postawiony — oświadczył prefekt Gabrielli.

Akcja dotycząca wraku składa się z 4 etapów. W pierwszym 60 metalowych słupów o średnicy około 15 cm zostanie wbite głęboko w podwodną skalę wzdłuż prawej burty wraku, aby można było go solidnie unieruchomić. Następnie zostaną przyspawane wokół kadłuba ogromne stalowe płyty. Do nich dojdzie 40 kwadratowych balastów o 4-metrowym boku, służących jako stabilizatory. Balasty zostaną zakotwiczone na dnie morskim i napełnione wodą dla uzyskania przeciwwagi. Z pomocą gigantycznych dźwigów i łodzi płaskodennych statek zostanie postawiony do pionu i osadzony w formie powstałej między balastami. System kabli pozwoli ustabilizować go i zabezpieczyć posadowienie.

Od tej chwili woda z balastów zostanie wypompowana, co pozwoli im pływać i podnieść jednocześnie statek. Cała odprowadzana woda zostanie przepompowana do barek i przesłania do obróbki dla uniknięcia wszelkiego skażenia.

Dopiero w tej chwili „Concordia" należycie przytwierdzony do swego pływającego doku, będzie mógł zostać odholowany do stoczni rozbiórkowej, prawdopodobnie w Livorno.

Ogromne ryzyko

Oczywiście operacja ta wiąże się z ogromnym ryzykiem. W każdej chwili statek może przechylić się bardziej, opaść, osunąć się do rowu, zatonąć w głębinie. Z powodu przesądów mocno zakorzenionych wśród ludzi morza odpowiedzialni za tę operację nie chcieli skomentować tych zagrożeń.

Kapitan Richard Habib, dyrektor generalny Titan Salvage ograniczył się do stwierdzenia, że ufa w powodzenie i przypomniał, że jego firma przeprowadziła ponad 475 akcji odzyskania wraków i platform naftowych.

Z kolei przedstawiciel kierownictwa Micoperi, Silvio Bartolotti podkreślił, że jego firma wykonała 60 instalacji naftowych i gazowych off-shore, położyła 27 rurociągów i zbudowała 20 urządzeń portowych wymagających wykonania robót pod wodą.