W przemówieniu szefa Komisji Europejskiej Polska mogła znaleźć kilka pomysłów, o które sama od dawna zabiegała. Przede wszystkim w polityce migracyjnej Jean-Claude Juncker odstąpił, przynajmniej werbalnie, od pomysłu kwot uchodźców. Tak mówił o solidarności w kryzysie imigracyjnym: „Jestem przekonany, że niezbędna jest jeszcze większa solidarność. Jestem jednak również świadomy faktu, że musi się ona pojawić dobrowolnie. Musi płynąć z serca. Nie można jej wymuszać". Na razie to tylko słowa, Komisja nie wycofała się z legislacyjnej propozycji stałych obowiązkowych kwot.
Innym ważnym dla Polski punktem jest wspólna polityka obronna, przez lata blokowana przez Wielką Brytanię. Na razie miałaby polegać na stworzeniu stałej kwatery zarządzającej unijnymi misjami (obecnie dla każdej misji powstaje kwatera w innym kraju UE) i stworzeniu unijnego funduszu finansującego badania i rozwój na potrzeby przemysłu obronnego.
Juncker opowiedział się też za wzmocnieniem roli wysokiego przedstawiciela UE ds. polityki zagranicznej i bezpieczeństwa i przekształceniem tego stanowiska w autentycznego ministra spraw zagranicznych UE. To też zawsze był postulat Polski, trudny jednak do realizacji w obliczu oporu największych państw UE.
Miło dla polskiego ucha brzmiało potępienie rasistowskich aktów przemocy wobec Polaków w Wielkiej Brytanii i deklaracja o nienaruszalności zasady swobodnego przepływu pracowników. Po decyzji o Brexicie o ograniczeniach w tej swobodzie zaczyna się mówić także w innych krajach Europy Zachodniej, ale na razie Komisja stoi po stronie Polski.
Od strony gospodarczej przemówienie Junckera rozczarowało. W czasie gdy pod wpływem populistów wiele krajów wprowadza bariery w funkcjonowaniu jednolitego rynku, od Komisji – jako bezstronnego strażnika traktatów unijnych – należałoby oczekiwać ostrej reakcji. Nic takiego się nie dzieje, KE wręcz wpisuje się w ten trend, proponując np. utrudnienia w delegowaniu pracowników, które są ewidentnym naruszeniem swobody świadczenia usług.
