W zeszłym roku 219 mln zł zapłaciły zagraniczne wytwórnie farmaceutyczne za polskie osocze. Środki trafiły do pracowników regionalnych centrów krwiodawstwa i krwiolecznictwa. Z tych pieniędzy sfinansowano podwyżki wynikające z ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych. Tak wynika z odpowiedzi Ministerstwa Zdrowia na interpelację poselską Joanny Muchy.
Czytaj więcej
Uprawnienie dla dawców krwi i osocza wprowadzone na czas pandemii będzie obowiązywało również po jej odwołaniu.
– Do celów klinicznych, głównie do przetoczeń pacjentom, aktualnie zużywa się około 18 proc. osocza, pozyskiwanego w regionalnych centrach krwiodawstwa i krwiolecznictwa. Pozostała ilość osocza, tj. ok. 82 proc., tworzy nadwyżkę, która może zostać przeznaczona do frakcjonowania, po wyrażeniu zgody przez dawcę – wyjaśnia wiceminister Waldemar Kraska. I dodaje, że z osocza przeznaczonego do frakcjonowania uzyskiwane są osoczopochodne produkty lecznicze, w tym koncentraty czynników krzepnięcia, albuminy czy immunoglobuliny, które ratują zdrowie i życie chorych. Osocze ludzkie jest kluczowym surowcem wielu produktów leczniczych stosowanych w leczeniu chorób zagrażających życiu, w tym zaburzeń krzepnięcia krwi, zaburzeń układu odpornościowego oraz innych poważnych schorzeń.
Jednak to polscy pracodawcy ponoszą realne koszty dawstwa krwi. Krwiodawcy przysługuje bowiem zwolnienie od pracy oraz zwolnienie od wykonywania czynności służbowych w dniu, w którym oddaje krew oraz w dniu następnym, a także na czas okresowego badania lekarskiego dawców krwi. Dokumentem poświadczającym te uprawnienia jest zaświadczenie wydane przez centrum krwiodawstwa.
Pracodawcom współfinansowanie systemu nie wydaje się sprawiedliwe. Zwłaszcza że zyski z osocza czerpie państwo.
