Polska polityka stała się jałowa jak chyba nigdy dotąd. Przyznają to nawet działacze Platformy. "Jeszcze chyba nigdy w polityce nie chodziło o tak mało" – powiedział mi ostatnio jeden z nich.
Tę koniunkturę wykorzystać chciałaby powołana właśnie oficjalnie Polska Plus, partia Ludwika Dorna, Kazimierza Ujazdowskiego i Jerzego Polaczka. Czy ma szansę na pozycję trzeciego gracza?
Na pewno działacze nowego ugrupowania będą narzekać na złe przepisy ograniczające rozwój nowych ugrupowań. Ale czy problem nie jest poważniejszy? Przepisy są być może nie najlepsze, ale powiedzmy sobie szczerze: Czy istnieje jakiś nowy fantastyczny kandydat na prezydenta, który nie jest w stanie wejść do gry tylko dlatego, że brakuje mu pieniędzy i utrudnia mu życie niekorzystna ordynacja?
Gdzie są ci energiczni i żądni sukcesu działacze, kochani przez opinię publiczną, ale zablokowani przez złe przepisy? Raczej nie w Polsce Plus Dorna. Nie w partii Marka Jurka i nie w Stronnictwie Demokratycznym Pawła Piskorskiego. Te partie nie dość, że nie proponują niczego atrakcyjnego, to zachowują się jak ospałe misie. Powiedzmy sobie jasno – zarówno wojna podjazdowa między PO a PiS, jak i brak konkurencji dla tych partii to po części także nasza wina, obywateli. Za mało oczekujemy od polityków. Polacy trwają w przyjemnym bezruchu, w który wprowadził je wzrastający dobrobyt minionych lat. Platforma już trzy lata temu doskonale odczytała te nastroje – i utrwaliła je.
Powiedziano nam, że minęły czasy ambitnej polityki. Przekonano, że państwo nie potrzebuje poważnych wyzwań ani głębokich reform. I uwierzyliśmy, że budżet zbilansuje się bezboleśnie, autostrady zbudują się same, na uniwersytetach automatycznie poprawi się jakość kształcenia, a bezpieczeństwo dane jest nam raz na zawsze. Że jedynym poważnym problemem, którym powinniśmy się martwić, jest to, czy po sylwestrze będziemy mieli kaca.
