Kiedy Jacek Żakowski mówi, że "Polska potrzebuje prawicy", to nie wypada odmawiać mu szczerości. W końcu o czymred. Żakowski miałby pisać, gdyby tej prawicy nie było? Na szczeście - dla Polski i dla redaktora "Polityki" -  prawica istnieje, dlatego Żakowski spokojnie może poświęcić jej kolejny tekst.

Tekst nie jest może zbyt oryginalny, styl i retoryka również w normie ("szaleńcy", "paskudztwo", "ekstremiści"), lecz publicyście udaje się przemycić sporo słusznych myśli. Na przykład:

Prawica ma kłopot. Przynajmniej ta część prawicy, która sama siebie chce traktować poważnie i zna pojęcie wstydu. Bo coraz trudniej jest konsekwentnie żyrować to, co politycy PiS pokazują publicznie i to co robią nakręcani przez nich ekstremiści, a nie żyrowanie oznacza pośrednie przyznanie racji nurtom, środowiskom i osobom, za którymi cała prawica od dawna jest w najostrzejszym sporze i które uważa za najbardziej szkodliwe. Trudno sobie z takim dylematem poradzić.

(oczywiście, prosta byłaby taka, że wyznacznikiem prawicowości nie jest "żyrowanie" tego, co robi PiS. Problem w tym, że w przypadku części publicystów, szczególnie tych najbardziej niepokornych, tak to w praktyce wygląda)

lub