Sienkiewicz z drugą połową pogłowia

W dziesięć sekund po przebyciu terminalu wjazdu z Opola dołączyłam do korka na A4 i tak już zostałam. Oczywiście, ktoś z terminalu mógł wcześniej uprzedzić, że pchać się tu nie ma sensu, ale kasowanie bałwana to proceder nadzwyczaj intratny. W okolicy Opola istnieją inne, nawet krótsze szlaki do Wrocławia. Bałwan, łaknąc bezpiecznego komfortu, wybiera jednak autostradę, by nieraz się przekonać, że tu białe bywa naprawdę czarne.

W ciągu półtorej godzinki przymusowego czekania można pożywić się, zdrzemnąć, przeczytać gazetę. Można poczynić szereg obserwacji psychologicznych i socjologicznych. Te piesze wyprawy turystyczne zachłannych na widoki cudzego nieszczęścia. Ta cienka warstewka cywilizacji, pękającej już za draśnięciem pierwszych chwil sytuacji, w której ni sposobności do ucieczki, ni intymnego ustronia. Posiadacz lśniącej furmanki i plastikowej karty, które nobilitują go ponoć na Europejczyka, zdolny jest zwyczajnie, publicznie rozpiąć spodnie na poboczu autostrady. Potrafi równocześnie nie odjąć ani na moment od ucha drugiej ręki z przytwierdzonym doń smartfonem. Wyraźnie ten telefon jest najistotniejszą różnicą pomiędzy nim, a jego pradziadem, dla którego przedwojenna, narodowa akcja pomysłu generała Sławoj – Składkowskiego, czyli wznoszenie drewnianych budek za stodołą, była przewrotem porównywalnym jedynie z dziełem Kopernika.

Zatem stoimy. Trudno, w końcu nie ruszam się w trasę bez poduszeczki, kocyka, jedzonka, termosu, trekkingowych butów, ciepłej kapoty, czapki, gazet i przynajmniej dwóch książek.

Jadą dwa wozy straży pożarnej. – „Myślę ciepło o Pawlaku Waldemarze" – żartuję leniwie do swojego pasażera. Z głową na poduszeczce, z samego dna półsennych majaków, przytłoczona już wyjątkowo ciężką gazetą. Policja zjawia się chyba w dobry kwadrans po straży. Na koniec doczłapie resort ministra Arłukowicza.

Mojego pasażera owiewa zaś nimb wróżki. Gdy jechaliśmy o świcie w docelowym kierunku przewidział on katastrofę dokładnie w tym miejscu, choć zawodowo inżynierią ruchu się nie trudni. „Tu coś się musi wydarzyć"- obwieścił, rzuciwszy okiem na przeciwległą nitkę autostrady. Prorok, czy co?

Nawiasem mówiąc, tuż przed wjazdem w obecny kocioł przewracał ironicznie oczami, gdy przystanąwszy na poboczu mimo pośpiechu, przedłużałam telefoniczną konferencję na temat, co robić, gdy dziecku wkręci się kleszcz. Mógł to być kolejny przypadek tzw. palca bożego. Niejednemu matczyna troska uratowała życie. Niewykluczone, że tym razem, uratowała życie samej matce. Gdybym zjechała na A4 tę minutkę wcześniej, moglibyśmy znaleźć się na początku kolejki, tam gdzie na znacznej długości autostrady wyłączono pas i zapełniono go ludźmi oraz potężnymi, acz ruchliwymi maszynami. Tam, w źrenicy cyklonu.

Wreszcie karetka zjeżdża stamtąd po cichu, bez alarmowego sygnału. To robi wrażenie. Pierwsza jednak czmychnęła policja. Następnego dnia na tej właśnie drodze, parę kilometrów wcześniej, w ukraińskim busie ginie siedem osób. W mediach od razu słyszy się, że prowadzący nie zapanował.

-„To byli doświadczeni kierowcy. Jeżdżą od 16 lat. Wypadek nie był winą kierowcy. Winą dla mnie jest prowadzenie tych prac drogowych. Jest złe oznakowanie"- replikuje w telewizji zawodowy kierowca z Ukrainy. Ale to tylko głos ludu.

„Będziemy odbierać prawo jazdy wszystkim tym bałwanom na drodze, którzy są przez swoją lekkomyślność, głupotę, bądź brak wyszkolenia, gotowi zabić innych ludzi bądź narazić ich na niebezpieczeństwo" – zapowiada ściganie bałwanów minister Sienkiewicz i chciałby się zapytać, czy miał on kiedykolwiek prawo jazdy, i czy porusza się już wyłącznie helikopterem.

Niestety, to lekkomyślność jego podwładnych, bardzo poważnie ostrzeżonych poprzedniego dnia, nie zapobiegła katastrofie ukraińskiego busa, którego kierowca, miast jechać przez Słowację, wybrał przereklamowane, polskie, płatne autostrady w nadziei na komfortowy, bezkolizyjny przejazd. Co gorsza, bojownicy praworządności ministra Sienkiewicza podobno w całym kraju „masowo" i „pełną gębą" ( własne słowa ministra ) rekwirują i mają rozkaz, by zdecydowanie rekwirować prawa jazdy. Drogą spontanicznej, subiektywnej, jednoosobowej decyzji, choć taka samowola wydaje się złamaniem Konstytucji.

Myślę, że wobec tego dzielna drużyna ministra, w paroksyzmie owej zarządzonej, bezkompromisowej praworządności, wracając pośpiesznie z katastrofy na A4, zgarnęła też z drogi do Opola leśne prostytutki, a zwłaszcza ich właścicieli, którzy znów kpią sobie z prawa w żywe oczy. Zgarnąć powinna, a jeżeli nie zgarnęła, to mam nadzieję, że i w rekwirowaniu praw jazdy będzie równie pilna.