Turcja. Trzecia kadencja albo zmiany

Na ostatnim przedwyborczym wiecu Kilicdaroglu wystąpił w kamizelce kuloodpornej, co oddaje atmosferę wyborów zarówno prezydenckich, jak i parlamentarnych.

Z ostatnich sondaży wynikało, że w wyborach parlamentarnych partie opozycyjne mają przewagę kilku punktów procentowych nad sojuszem ugrupowań Erdogana Partii Sprawiedliwości i Rozwoju (AKP) z niewielkim nacjonalistycznym MHP. Stawką są miejsca w 600-osobowym parlamencie. Największym z dwu bloków opozycji jest Sojusz Narodowy złożony z sześciu partii na czele z partią Kilicdaroglu oraz nacjonalistyczną Dobrą Partią (IYI ). Drugi blok tworzy kilka ugrupowań skupionych wokół prokurdyjskiej partii HDP, będącej obecnie drugim największym ugrupowaniem pod względem miejsc w parlamencie.

– Myślę, że w wyniku wyborów nie dojdzie do kohabitacji w postaci opanowania parlamentu przez obóz opozycyjny w stosunku do prezydenta – twierdzi Asli Aydintasbas ze stambulskiej filii Brookings Institution, amerykańskiego think tanku Brookings Institution. Jej zdaniem zwycięzcą obu wyborów będzie ten sam obóz polityczny.

Obserwatorzy są zgodni, że w wypadku sukcesu opozycji zmiany w tureckiej polityce wewnętrznej będą ogromne. W dużym stopniu także w polityce zagranicznej.

– Wiele się zmieni nawet jeżeli Erdogan utrzyma się przy władzy. W przyszłym roku odbędą się wybory municypalne, a Turcji grozi kryzys gospodarczy, co wymaga polepszenia relacji z Zachodem. Prezydent będzie zmuszony zabiegać o pomoc Międzynarodowego Funduszu Walutowego – mówi „Rzeczpospolitej” Francesco Siccardi z Carnegie Europe. Nie wyklucza, że Erdogan zwrócić się może o pomoc do Zjednoczonych Emiratów Arabskich czy Rosji.