Niedawno urządziłem sobie kilka wieczorów filmowych i stwierdzam z całą mocą, że oprócz skądinąd zrozumiałej słabości do niewybrednych żartów i seksu, popkultura wykazuje niezdrową fascynację różnego rodzaju przemocą, której symulacje nagminnie przekraczają granice dobrego smaku, a nawet zwykłej przyzwoitości. Większość współczesnych filmów, a już z pewnością większość gier komputerowych, bazuje na zauroczeniu Thanatosem, a ich bohaterowie zdecydowanie nie zajmują się myśleniem, ale zabijaniem potworów, kosmitów, dinozaurów and last but not least swoich bliźnich, w przerwach na przeładowanie broni ucinając sobie romanse na miarę szesnastolatków.O ile zabawa w wojnę zdaje się być mniej więcej naturalną potrzebą małych i dorastających chłopców, o tyle sprowadzenie wszystkich potrzeb tychże chłopców do symulacji działań wojennych lub policyjno-gangsterskich jest już niebezpieczną przesadą. Umysły dzieci i młodzieży, nieposiadające odpowiednio wykształconych zdolności krytycznych, mogą bowiem nabrać niebezpiecznego przekonania, że życie dorosłe jest czymś w rodzaju wojny wszystkich przeciw wszystkim. Przekonanie to jednych może wpędzić w depresję, drugich zarazić bezmyślnym cynizmem, jeszcze innych zaś doprowadzić do chuligaństwa bądź bandytyzmu. Dlatego też można podejrzewać, że tego typu podejrzane produkcje nie służą wychowaniu dobrych obywateli, ale w najgorszym razie terrorystów i bandytów, w najlepszym zaś głupków. W tej sytuacji wydaje się oczywiste, że w myśl zasady obowiązującej w medycynie, iż lepiej jest zapobiegać, niż leczyć, należałoby wprowadzić surową cenzurę. Taka cenzura leży zarówno w interesie naszych pociech, jak i naszej cywilizacji.