106 tekstów składających się na wnikliwy wizerunek PRL z epoki „socjalizmu z ludzką twarzą towarzysza Sztygara" oraz karnawału „Solidarności" nie trąci myszką. Autor wytyka – kąśliwym piórem – absurdy ustroju przymusowo importowanego nad Wisłę ze Wschodu. Jego spostrzeżenia wynikają z wnikliwej obserwacji prawideł władających realnym socjalizmem – vide reportaże społeczne: „Express 41 408", „Pasożyt", „Willa przy ulicy Grodzkiej" oraz felietony: „Kaczki dopłacą", „Uszczelka", „Interes społeczny", „Jajko" czy „Dowód". Ale także orientacji w rodzimym show-biznesie – czego egzemplifikację stanowią pełne ciętego humoru polemiki z tandemem tekściarskim – słusznie zapomnianym – występującym pod pseudonimem Jan Gwóźdź. „Wykwintna koperta, opatrzona uczciwie znaczkiem za 50 groszy, zawierała sporządzony w czterech językach regulamin nagrody im. Jana Gwoździa, srebrnego wazonu przyznawanego śpiewającego piosenki z tekstem fundatora (...) może także otrzymać go kompozytor, aranżer, orkiestra bądź przedstawiciele instytucji zajmujący się propagowaniem twórczości piosenkarskiej Jana Gwoździa (...) imponująca jest dotychczasowa lista laureatów (...) od ministra Sokorskiego, zapewne za najlepsze śpiewania przy goleniu (...) aż po Japonkę Miki Nakasone, która do tego stopnia spopularyzowała twórczość Gwoździa w Kraju Kwitnącej Wiśni, że żaden Japończyk nie popełni harakiri inaczej, jak tylko z towarzyszeniem piosenki fundatora. (...) Do tego wszystkiego załączony był bardzo uprzejmy list, w którym Gwóźdź zapytuje, czy redakcja „itd." nie jest przypadkiem zainteresowana w publikowaniu ich twórczości (...) Niniejszym propaguję więc twórczość Jana Gwoździa, a ponieważ zgodnie z regulaminem szkalowanie poziomu literackiego grafomańskich utworów Jana Gwoździa nie jest czynem nieetycznym, srebrny wazon mi się należy. Postawię go sobie na komodzie, między Kościuszką z gipsu a drewnianym jeleniem".