„Brak tolerancji wobec większości, coraz szersza sfera wyjęta spod dozwolonej prawem debaty publicznej, kneblowanie ust przeciwnikom ideowym – oto cechy nowej religii, która znajdzie w Polsce coraz więcej wyznawców. Media będą dla nich wsparciem, dlatego, że konflikty społeczne sprzedają się lepiej niż pokój" – taka wizję nieodległej przyszłości kreśli w tekście A gdy już wygra lewica Dariusz Rosiak.

Jeden z transparentów „Kolorowej Niepodległej" głosił: „Wolę być pedałem niż faszystą". Ten dylemat, który - co za chwilę uzasadnię - powinien być bliski każdemu Polakowi, postawiła jako pierwsza przed kilku laty Aleksandra Mussolini, wnuczka Benito, która w wywiadzie dla RAI uznała, że lepiej jednak być faszystą niż pedałem. Wybór jest piekielnie trudny, zwłaszcza np. dla heteroseksualnego liberalnego konserwatysty, albo demokratycznego socjalisty niezainteresowanego seksem, ale mnie zastanawia co innego - dlaczego mianowicie w czasach, gdy teoretycznie możemy być wszystkim i mieć wszystko, ludzie tak chętnie ograniczają sobie możliwości. Przecież oprócz bycia pedałem lub faszystą jest jeszcze wiele innych opcji, można na przykład być wędkarzem, albo dyrektorem szkoły, albo niewierzącym. To są wszystko dostępne ludziom wybory życiowe, a tu - albo tak albo siak. I nic pośrodku.