Łacińska liturgia w Rzymie, msza wszech czasów w Wiecznym Mieście. Czy coś może być bardziej u siebie, w swoim domu? Spośród setek wyrastających w każdym kącie i wyglądających zza wszystkich zakrętów kościołów odprawia się ją regularnie na dobrą sprawę tylko we dwóch. I to chyba na podstawie tej niepisanej reguły, która wydaje się być pierwszym przykazaniem Rzymu. Prawie reliktu, regule ekspozycji. Czasami wydaje mi się, że to miasto zamiast wybierać swojego prezydenta, powinno raczej ustanowić Wielkiego Kustosza. Wszystko jest w nim dawne i dalekie. Budujące tak ogromny dystans, że kiedy potknąłem się na chodniku i oparłem ręką o ławkę, by nie upaść, to odruchowo przeprosiłem i rozejrzałem się, czy na horyzoncie nie widać patrolu karabinierów. Oglądać, podziwiać – jak najbardziej. Ale najlepiej z rękami założonymi za plecy, przed każdym dotknięciem, nawiązaniem kontaktu, dobrze jest się dwa razy zastanowić. Kościołów ta reguła wydaje się dotyczyć w szczególny sposób.