Rz: Oglądałem przez kilkanaście minut pański trening na AWF. Zastanawiałem się, czy musi pan jeszcze ćwiczyć, ale trener Henryk Olszewski zrobił mi wykład, z którego wynikało, że to konieczność. Nie powtórzę jego słów, bojąc się, że czegoś nie zrozumiałem i na pewno przeinaczę. Jestem jednak pod wrażeniem pańskiej szybkości w kole i na bieżni.

Lepiej bywało. Ale jak na faceta, który lada dzień kończy 35 lat, nie jest jeszcze najgorzej. Tyle że ja nie jestem postrzegany jako zwykły 35-latek, tylko ktoś, o kim wiele osób myśli, że skoro zdobyłem dwa złote medale olimpijskie, to czas dla mnie stanął w miejscu. Niestety, nie stanął. Spośród moich rywali z igrzysk olimpijskich w Atenach nie spotykam już nikogo. Z Pekinu też nie. Idą młodzi, są coraz lepsi i i ja już ich nie dogonię, a zajmowanie dziesiątego miejsca mnie nie bawi. Dlatego już wcześniej podjąłem decyzję, że na igrzyskach w Rio de Janeiro kończę karierę sportową. Nic tej decyzji nie zmieni.

Nawet trzeci złoty medal olimpijski?

Niech pan nie żartuje. Jestem wciąż w czołówce światowej, ale w tym roku ani razu nie rzuciłem ponad 21 metrów. Cudów nie ma. Będę zadowolony, jeśli znajdę się w ośmioosobowym finale i pchnę ponad 21 metrów.

Ale jest pan w dobrej formie.

I to jest odpowiedni moment na pożegnanie się ze sportem wyczynowym w dobrym stylu. Nie chciałbym kiedyś usłyszeć, że Majewski już dawno się skończył i powinien odejść. Wolę to zrobić sam, nie przedłużać sztucznie kariery. Tak jak Adam Małysz, któremu wszystko się udało, mógłby jeszcze wygrywać, ale sam czuł, że to już nie to co kiedyś. Inaczej patrzy na to ktoś z boku, a inaczej sam sportowiec, znający swój organizm i możliwości. Poza tym już nie mam motywacji, przestaje mnie to bawić. Startuję od blisko 20 lat, czuję się spełniony i nic więcej nie chcę. Trzeba robić coś innego.

Małysz odnalazł się jako kierowca rajdowy. Pan też zamierza zająć się jakimś innym sportem?

Czytaj także:

Kocham to, co robię, ale jestem zmęczony. Jakakolwiek aktywność związana z rywalizacją przestaje mnie interesować. Trenerem też nie będę. Chciałbym pomóc rozwijać lekką atletykę w inny sposób.

Zostanie pan politykiem?

Niech mnie Bóg broni. Jak najdalej od polityki. Zostanę działaczem...

To też nie kojarzy się najlepiej.

Bo pan widzi za tym słowem działacza piłkarskiego. Zamierzam zostać działaczem, żeby pomóc rozwijać się lekkiej atletyce. W jesiennych wyborach będę walczył o stanowisko prezesa Warszawsko-Mazowieckiego Okręgowego Związku Lekkiej Atletyki i o miejsce w zarządzie Polskiego Związku Lekkiej Atletyki. Uważam, że nasza dyscyplina ma potencjał, trzeba go tylko odpowiednio zagospodarować.

Co mówić o potencjale, skoro w stolicy Polski nie ma ani jednego stadionu lekkoatletycznego. Poza Warszawą nie jest lepiej. Mam wrażenie, że 12 medali lekkoatletów na lipcowych mistrzostwach Europy w Amsterdamie, w tym sześć złotych, to sukces ponad stan.

To świadczy o tym, że są w Polsce utalentowani zawodnicy, gwiazdy światowego formatu, bardzo dobrzy trenerzy. I już widać następców mistrzów. Za mało jest jednak klubów lekkoatletycznych, a to one są pierwszym i podstawowym miejscem szkolenia. Tak jest w Hiszpanii, we Francji, w Niemczech. A ile zna pan klubów lekkoatletycznych w Polsce?

Skra, o której wiem, że ma problemy przez siebie niezawinione, a jej stadion w centrum Warszawy jest już ruiną. Jeszcze klub w Sopocie, oczywiście AZS AWF, a o innych musiałbym pomyśleć. Dawniej nie miałbym tego problemu, bo w PRL były kluby wielosekcyjne.

Oczywiście jest ich więcej i, na szczęście, sport odradza się w wojsku. Ale PZLA musi szkolić utalentowanych juniorów, bo większość klubów nie ma po temu możliwości. Jest co robić, żeby postawić lekką atletykę na nogi. Tym bardziej że wiele dziewcząt i chłopców się do niej garnie. Kiedy się spojrzy na wyniki polskich lekkoatletów i piłkarzy, w mojej dyscyplinie są realne sukcesy. Najlepsi lekkoatleci dobrze zarabiają, tylko się z pieniędzmi nie obnoszą, więc dla pewnej kategorii ludzi nie są atrakcyjni. Czasami sobie myślę, że może powinien znaleźć się jakiś światowej klasy polski biegacz, miotacz czy skoczek, który – jak piłkarz – sfotografowałby się w jakiejś limuzynie, na którą zapracował. Wielu rodziców wybiera dla swoich dzieci kariery sportowe, widząc w tym szansę na sukces. Piłkarskie i tenisowe są najmodniejsze, bo czasami rodzicom wydaje się, że mają w domu drugiego Messiego czy Radwańską. A niechby zobaczyli polskiego mistrza olimpijskiego w lekkiej atletyce. Tym bardziej że lekkoatletom płaci się sprawiedliwie: za klasę sportową, a kobiety nie są dyskryminowane. Lepsza dostaje wyższą gażę.

Pan jest nawet dwukrotnym mistrzem, ale gdzie mieliby pana sfotografować? W bloku na warszawskim Imielinie lub jadącego metrem na AWF? W bentleyu się nie da.

To jest mój wybór. Kiedyś byłem szczęśliwy, otrzymując w klubie WMKS w Płońsku 200 zł stypendium. Nawiasem mówiąc, byłem w kilku klubach, ale tylko ten z Płońska płacił regularnie. Mało, ale płacił. Mogę jednak z czystym sumieniem powiedzieć, że dorobiłem się, rzucając kulą. Tyle że ja zaczynałem swoją drogę na wsi pod Ciechanowem. Miałem trochę szczęścia.

Znam już kogoś takiego. Nazywa się Jerzy Bralczyk i jest wybitnym językoznawcą...

Kończyłem to samo liceum w Ciechanowie, co pan profesor wiele lat wcześniej. Moje szczęście polegało na tym, że brat był trenerem. Namówił mnie na ćwiczenia ogólnorozwojowe. Miałem 15 lat, ale byłem już kawał chłopa i szukano dla mnie odpowiedniej dyscypliny. W pewnym momencie w Ciechanowie moim trenerem został Witold Suski, a kolegą – Piotrek Małachowski. Była jeszcze Wiola Potępa. Piotrek jest czołowym dyskobolem świata, a Wiola reprezentowała Polskę jako dyskobolka i kulomiotka. W takiej grupie przez kilka miesięcy mieszkaliśmy w akademiku na AWF w Warszawie. Kiedy Witold Suski skoncentrował się na trenowaniu dyskoboli, na początku roku 2002 moim trenerem został Henryk Olszewski. I szczęśliwie trwa to do dziś.

Mówi pan o swoich marzeniach związanych ze startem w Rio: co najmniej 21-metrowym rzucie w finale. Kiedy patrzy się na historię pańskich startów na wielkich zawodach, wydaje się to realne. Posiedliście z Henrykiem Olszewskim wyjątkową umiejętność trafiania z formą na odpowiedni moment.

Tak zawsze było i nie ma się co na ten temat rozwodzić. Jesteśmy zawodowcami.

Mam tego świadomość. Jeszcze mógłby pan dodać, że to talent plus praca. Jest jednak coś, co chyba pana wyróżnia spośród wielkich sportowców. Czasami mam wrażenie, że pan nie podlega presji, potrafi się skoncentrować na tym, co najważniejsze.

Mam modelową psychikę do uprawiania sportu wyczynowego. Doktor Nikodem Żukowski, znany psycholog z Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, przeprowadził badania na 10 tysiącach sportowców. Wynika z nich, że znalazłem się wśród jednej dziesiątej promila sportowców mających spokój wewnętrzny. Oprócz mnie jeszcze tylko Waldemar Legień, dwukrotny mistrz olimpijski w judo. Mam bardzo niski poziom niepokoju.

Odpowiedź na to jest prosta. Chłopak ze wsi, czytający książki, magister politologii na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego, w dodatku oglądający przez teleskop gwiazdy, nie potrzebuje żadnych psychologów.

Rzeczywiście, postawił pan nieskomplikowaną diagnozę. Na ogół nie mam ze sobą problemów, co wynika z wytrenowania i współpracy z trenerami. Wcześniej z Suskim, teraz z Olszewskim. A wieś dobrze przygotowuje do sportu wyczynowego, bo jak się tam mieszka, to trzeba pracować fizycznie. Kiedyś jednak wieś się opuszcza i trzeba sobie dawać radę samemu. Dzieciom zahartowanym, pochodzącym ze środowisk, w których żyje się skromnie, nieprzywykłym do luksusów, przychodzi to łatwiej.

Rodzice pana do tego przygotowali?

Rodzice mnie wspierali, ale nie wtrącali się do moich pasji. Mam czworo rodzeństwa, wszyscy zostaliśmy dobrze wychowani. Mieliśmy świadomość, co jest ważne, co uczciwe, jakie są wartości. Potem, kiedy wyszedłem już z domu, patrzyłem na starszych kolegów. Układałem sobie wszystko, wyciągając wnioski z ich doświadczeń. Dotyczy to zarówno kariery sportowej, jak i życia osobistego. Kiedy się to rozumie i zna historię, to można wyjść na ludzi.

Pan się słabo nadaje do roli celebryty, może dlatego jest powszechnie lubiany. Nie dość, że wielki mistrz, to jeszcze normalny człowiek...

Mam poczucie, że tak jest, bo często spotykam się z wyrazami sympatii i życzliwości nawet od nieznanych mi osób. Jestem szczęśliwy, że mam takie życie. Dbam o pracę i o rodzinę. W sporcie odsetek rozwodów przekracza normę. Ja swoją żonę poznałem na AWF. Ukończyła studia, ale nie uprawiała sportu wyczynowo. Mamy czteroletniego syna, który będzie wyższy ode mnie.

No, to przynajmniej możemy być spokojni o przyszłość pchnięcia kulą w Polsce.

Ja go na pewno do niczego namawiał nie będę. Nie jestem oszalałym rodzicem. Wybierze swoją drogę.