Robert Mazurek: Dwa wiersze i pogrzeb

To może zacznijmy od poezji, wszak łagodzi obyczaje.

Aktualizacja: 24.09.2021 16:27 Publikacja: 24.09.2021 16:00

Robert Mazurek: Dwa wiersze i pogrzeb

Foto: PAP, Rafał Guz

„Klaskaniem mając obrzękłe prawice/ Znudzony pieśnią, lud wołał o czyny" pisał wieszcz Norwid i prorocze to były słowa, sprawdzają się w Polsce, ale do tego jeszcze wrócimy. Kraj to duży, to i ludy ma dwa. Pierwszy, ten pisoski, tak, dobrze piszę, pisoski, bez w, bo na w, to my możemy co najwyżej wargi wydąć w grymasie pogardy, otóż ten pierwszy lud domaga się rewolucji.

Nie żeby Bastylię burzyć, ją zapełnić trzeba – wzywa lud, a my odnotowujemy z ulgą, iż jest mniej krwawy niż Franc Fiszer. Mędrzec ten mówił, jak wiadomo, że w Polsce nigdy nie będzie porządku, dopóki nie rozstrzela się 300 tysięcy łajdaków. Że nie ma aż tylu? Nie szkodzi, najwyżej dobierze się z uczciwych. Lud pisoski wie, że nie będzie dobrze, nim nie wsadzi się całej Platformy za kraty. Bo wszystko fajnie, że 500+ czy 13. emerytura, ale nie na to się umawialiśmy. Miało być sprawiedliwie, a tu oni na wolności hasają.

Teraz 4 zł za tydzień dostępu do rp.pl!

Kontynuuj czytanie tego artykułu w ramach subskrypcji rp.pl

Na bieżąco o tym, co ważne w kraju i na świecie. Rzetelne informacje, różne perspektywy, komentarze i opinie. Artykuły z Rzeczpospolitej i wydania magazynowego Plus Minus.

Plus Minus
Irena Lasota: Byle tak dalej
Plus Minus
Łobuzerski feminizm
Plus Minus
Jaka była Polska przed wejściem do Unii?
Plus Minus
Latos: Mogliśmy rządzić dłużej niż dwie kadencje? Najwyraźniej coś zepsuliśmy
Plus Minus
Żadnych czułych gestów