Ostatnio o Danielu Cohn-Bendicie zrobiło się głośno również w Polsce. Gdy w Parlamencie Europejskim wybuchła sprawa Bronisława Geremka, niemiecki eurodeputowany rzucił się na łeb na szyję w sam środek sporu. To właśnie z jego ust padły najostrzejsze słowa: - Walczyłem wspólnie z Geremkiem ze stalinizmem i teraz musimy bez wahania chronić naszego kolegę przed rządem, który zachowuje się w sposób stalinowski i faszystowski - mówił wzburzony.

Cohn-Bendit nie ukrywa, że jest przerażony tym, co się obecnie dzieje w Polsce. - Mamy do czynienia z dramatyczną sytuacją. Europa była bardzo skonfundowana wejściem Haidera do rządu w Austrii, ale Haider w porównaniu z Giertychem i jego kamratami jest lewicowym liberałem. Rozwój wydarzeń w Polsce wygląda bardzo niebezpiecznie - mówił w wywiadzie udzielonym "Krytyce Politycznej".

Jego zdaniem tylko presja oświeconej Europy - na przykład w sprawie powstrzymania przywrócenia kary śmierci czy przyspieszenia emancypacji mniejszości seksualnych - sprawia, że nasz kraj nie pogrążył się jeszcze ostatecznie w odmętach klerykalnego barbarzyństwa.

- Bendit na pewno nie jest polakożercą. Jego obecna batalia z naszym krajem ma podłoże ideologiczne. On nienawidzi wszystkiego, co pachnie prawicą, konserwatyzmem, tradycyjnymi wartościami - mówi eurodeputowany PiS Konrad Szymański. - Wyjątkowo ostre uwagi pod adresem Polski są dla niego typowe. Gdy zapali się w nim żar polemiczny, zagalopowuje się bardzo często w podobny sposób.

[srodtytul]Polska się cofa[/srodtytul]

Swoją wiedzę o Polsce Bendit czerpie z nieprzychylnej jej obecnym władzom zachodniej prasy oraz od swoich polskich znajomych. - Bendit, gdy wypowiada się na tematy polskie, bardzo często podkreśla swój wielki szacunek i przyjaźń, jaką darzy Adama Michnika - mówi Jacek Saryusz-Wolski, eurodeputowany Platformy Obywatelskiej.

Swoje zdanie o naczelnym "Gazety Wyborczej" niemiecki polityk wyraził we wstępie do książki o Michniku napisanej przez francuskiego pisarza Cyrila Boyeura. "Poznaliśmy się w 1984 roku. Byłem zafascynowany jego umiejętnością analizy. Moja fascynacja dotyczyła także stosów pustych butelek po wódce, które się zebrały w trakcie naszej rozmowy. Byliśmy do siebie podobni. Dla nas, studentów francuskich z generacji '68, Adam Michnik był jednym z nas, człowiekiem lewicy walczącym przeciwko totalitaryzmowi o demokrację. Był tak jak ja intruzem w systemie, który go odrzucił".

Cohn-Bendit bardzo martwi się o los swojego przyjaciela w IV RP: "W ostatnich latach odniosłem wrażenie, że Adam przeżywa coś w rodzaju dramatu historii. Cierpi z powodu cofania się swojego kraju. W dzisiejszej Polsce nie ma już miejsca dla wolnego człowieka, intelektualisty".

[srodtytul]"Dzieci rozpinały mi rozporek" [/srodtytul]

Cohn-Bendit kreuje się na ikonę europejskiej radykalnej lewicy. Jest zawsze na pierwszej linii, gdy w Parlamencie rozpoczyna się dyskusja na temat ekologii, łamania praw człowieka czy praw homoseksualistów.

Nie zawsze jednak był, nawet przyjmując specyficzne europejskie kryteria, rycerzem bez skazy. Reputacja "czerwonego Dany'ego" - jak jest nazywany ze względu na swoje niegdyś rude włosy i skrajne poglądy - została poważnie nadszarpnięta, kiedy w 2000 roku we francuskim tygodniku "L'Express" pojawił się artykuł na temat jego skłonności pedofilskich.

Gazeta obszernie cytowała dawno zapomnianą autobiografię Cohn-Bendita. W "Wielkim bazarze" (Wydawnictwo Trikont, 1975 rok) opisuje on doznania seksualne, jakich zaznał z pięcioletnimi dziećmi. "To, co opisuje Cohn-Bendit - pisał "L'Express" - jest niezgodne z ogólnie przyjętymi zasadami przyzwoitości i moralności".

"Od dawna miałem ochotę pracować z dziećmi - pisał. - W 1972 roku złożyłem podanie o pracę w alternatywnym (państwowym) przedszkolu we Frankfurcie nad Menem. Pracowałem tam ponad dwa lata. Mój nieustanny flirt z dziećmi szybko przyjął charakter erotyczny. Te małe pięcioletnie dziewczynki już wiedziały, jak mnie podrywać. Rzecz jasna niejedna z nich przygląda się rodzicom, kiedy się pieprzą. Kilka razy zdarzyło się, że dzieci rozpięły mi rozporek i zaczęły mnie głaskać. Ich życzenie było dla mnie problematyczne. Jednak często mimo wszystko i ja je głaskałem. Wtedy oskarżono mnie o perwersję...".

Osobą, która dostarczyła gazecie fragmenty "zapomnianej książki", była niemiecka dziennikarka Bettina Roehl, córka znanej lewackiej terrorystki Ulrike Meinhof. Jako młoda dziewczyna wielokrotnie stykała się z Cohn-Benditem i nie ukrywa, że darzy go wielką niechęcią.- Państwo mu wtedy płaciło za to, że zajmował się dziećmi innych lewaków. Oprócz uprawiania pedofilii spacerował wówczas z maluchami i psem o imieniu Kałasznikow przez ulice miasta, zmuszając dzieci do rzucania kamieniami w członków młodzieżówki CDU - opowiada Roehl.

[srodtytul]Lepkie ręce eurodeputowanego[/srodtytul]

Pierwszy na ujawnienie pedofilskiego epizodu zareagował dawny minister spraw zagranicznych Niemiec Klaus Kinkel. W otwartym liście opublikowanym w styczniu 2001 roku na łamach "Berliner Tageszeitung" polityk zażądał od Cohn-Bendita zapewnienia, że "nigdy nie doszło w jego kontaktach z dziećmi do aktów seksualnych".

"To, co robił Cohn-Bendit, nie da się wytłumaczyć ani przez naiwność, ani przez sympatię do tzw. antyautorytarnego wychowania" - pisał Kinkel. Cohn-Bendit odpowiedział mu - także na łamach berlińskiego dziennika - że "wtedy nie miał świadomości tego problemu [pedofilii]".

Po prostu próbował "dojść do nowej definicji moralności seksualnej za pomocą publicznego dyskursu". A opisy zawarte w jego książce miały służyć do "przełamania istniejącego tabu w niemieckim społeczeństwie". Cohn-Bendit nie zaprzeczył jednak, że doszło do opisanych kontaktów seksualnych.

Gdy afera wybuchła, wydawało się, że "czerwony Dany" wypłowiał, na pewien czas zszedł wówczas ze sceny. Jednak już wkrótce powrócił do dawnej formy. O skandalu szybko zapomniano zarówno w Niemczech, jak i we Francji. W końcu partia Cohn-Bendita, niemieccy Zieloni, aż do połowy lat 80. walczyła przeciwko ustawom zabraniającym wykorzystywania seksualnego nieletnich.

Do dzisiaj Cohn-Bendit ma jednak nie najlepszą reputację. W kuluarach Parlamentu Europejskiego sporo się mówi o jego intensywnym życiu erotycznym. - Jest znany z tego, że często zmienia partnerki i dość swobodnie podchodzi do sfery erotycznej. Podobno ma bardzo wybujały temperament - mówi jeden z eurodeputowanych.

Tezę tę potwierdza Polka, która niedawno studiowała na paryskiej Sorbonie. - To było dwa lata temu. Pracowałam wtedy w jednej ze studenckich organizacji europejskich. Zorganizowaliśmy debatę, na którą zaprosiliśmy Cohn-Bendita - opowiada. Do dziś wzdryga się z obrzydzeniem, gdy przypomina sobie moment, w którym wszyscy uczestnicy dyskusji pozowali do wspólnego pamiątkowego zdjęcia. - Bendit natychmiast się do mnie przysunął. Po chwili, ku mojemu przerażeniu, poczułam jego lepką dłoń na pośladkach - opowiada. - Później oglądałam te fotografie. Z jego twarzy nie schodził lubieżny uśmieszek. - Tylko dlatego, że byliśmy w towarzystwie moich profesorów, nie dałam mu po gębie.

[srodtytul]Piękny rok 1968[/srodtytul]

Ludzie, którzy go znają, podkreślają, że skłonność do rozwiązłości to pamiątka po szalonych latach 60. Zdaniem Jutty Ditfurth, niemieckiej weteranki ruchu 1968 roku, pacyfistki, feministki, a później znanej deputowanej zielonych, Cohn-Bendit wypłynął na szczyt studenckiej rewolty przez "czysty przypadek".

Wszystko zaczęło się właśnie od seksu. Francuski minister ds. młodzieży Francois Misoffe uroczyście otwierał basen na Uniwersytecie w Nanterre, na którym studiował wówczas Cohn-Bendit. Młody niemiecki student chciał go sprowokować, skarżąc się na zakaz wstępu do żeńskich akademików, jaki nałożono na rozbuchanych studentów.

"Misoffe poradził mu wówczas, aby wskoczył do basenu i ochłonął. Cohn-Bendit zaczął krzyczeć, że Misoffe jest "obrzydliwym faszystą". Wszystko to dostało się do gazet i Cohn-Bendit stał się sławny. Później przeprosił ministra i zjadł z nim kolację" - pisała kilka lat temu Ditfurth w piśmie "Neue Revue".

"Wspaniale się wówczas bawiłem - wspominał tamte czasy Cohn-Bendit w jednym z wywiadów. - Stałem się symbolem początku rewolty" - opowiadał. Działał wówczas w szeregu anarchistycznych ugrupowań, jego nazwisko coraz częściej trafiało na pierwsze strony gazet. "Stuttgarter Zeitung" nazwał go nawet "nowym Dantonem".

- Poznaliśmy się w 1968 roku na uniwersytecie w Nanterre. Mimo że już wówczas miał skłonność do odgrywania komedii, do autokreacji,trzeba przyznać, że był jednym z przywódców rewolty - mówi znany francuski intelektualista i polityk trockistowski Alain Krivine. - Dany nigdy nie był jednak ani komunistą, ani trockistą. To był po prostu anarchista, który chciał rozrabiać.

Wspaniałe czasy na francuskim uniwersytecie - wolna miłość, marihuana i zażarta walka ze skostniałym, reakcyjnym społeczeństwem - szybko się jednak skończyły. Po zaledwie dwóch latach studiów, w 1968 roku, został przez francuskie władze wyrzucony z kraju.

I choć oficjalnym powodem deportacji było to, że znaleziono przy nim ulotki zawierające instruktaż produkcji koktajli Mołotowa, na ulice Paryża wyległy tłumy. "Wszyscy jesteśmy niemieckimi Żydami!" - skandowano w geście solidarności z Cohn-Benditem. Usunięcie go z kraju porównywano z losami jego rodziców, którzy w 1933 roku musieli uciekać w przeciwnym kierunku: z Rzeszy, w której właśnie do władzy doszli narodowi socjaliści, do Francji.

[srodtytul]Pomiędzy ulicą a salonem[/srodtytul]

Już wówczas zwracano jednak uwagę na jego pociąg do świata wyższych sfer i słabość do oficjalnie znienawidzonego establishmentu.

Bettina Roehl: - Za czasów frankfurckich zdarzało się, że w środku jakiejś manifestacji Dany zamawiał sobie taksówkę, którą jechał do ulubionego baru, gdzie pił koktajle z adwokatami pobliskich kancelarii prawnych. To była taka fajna rewolucja. Mieszkanie w Paryżu, dom w Toskanii, narty w Szwajcarii, drogie wina i ubrania. To historia lewicy, to historia Cohn-Bendita - mówi niemiecka dziennikarka.