Jerzy Kulej, boks i życie towarzyskie

[b]Rz: Czytał pan „Złego” Leopolda Tyrmanda, poznał pan taką Warszawę, jaką opisywał?[/b]

Mogę nawet powiedzieć, że chodziłem jego śladami, bo to była moja ulubiona lektura. Uwielbiałem nocami zaglądać na warszawskie bazary, na których życie buzowało jak w tyglu bez względu na porę dnia i roku. Fascynujące doświadczenie. Chciałeś coś zjeść nad ranem, napić się, gdy stolica już spała, nie było problemu. A widok tęgiej kobiety, która pod kiecką, między szeroko rozstawionymi nogami trzymała kociołek z gorącym bigosem, będę pamiętał do końca życia. Wódeczki też nigdy nie brakowało. W litrowych butelkach, w ćwiartkach, jak chciałeś, do tego dobrze schłodzona była na zawołanie. Tak samo jak panie gotowe umilić życie. Dla mnie, chłopaka z rozmodlonej Częstochowy, to był inny świat.

[b]Warszawa to było aż tak wesołe miasto?[/b]

Mało powiedziane, ona powalała. Tu był Pałac Kultury, knajpa przy knajpie, Cafe pod Minogą, gdzie śpiewał Mieczysław Fogg, a w Częstochowie jedna ulica. Za Jasną Górą zaczynał się już las. W stolicy młodzież miała kawiarnie czynne codziennie od 17 do 22, gdzie wstęp kosztował 15 zł, a szklanka kawy 2,5 zł. Pamiętam miłą żydowską restaurację Amikę, zresztą wszędzie można było zjeść i potańczyć. Później jeździliśmy do Nieporętu, tam grali moi znajomi, więc było wesoło. Właśnie wtedy pojawiły się prawdziwe włoskie lody, cassate. Najtaniej wychodziło podzielić je na cztery osoby. To był smak, którego się nie zapomina. Miałem wtedy 19 lat.

[b]Od razu wtopił się pan w to w barwne, warszawskie życie. Mógł pan liczyć na zacnych przewodników?[/b]

Wygrywałem kolejne walki, miałem tysiące kibiców, więc przewodników nie brakowało. Najcenniejsi byli ci ze świata kultury. Dzięki nim poznawałem inny świat. Oni przychodzili oglądać, jak walczę, a ja chodziłem na spektakle, w których grali, poznałem operetkę, rozliczne kabarety. Taki Józio Prutkowski, aktor, pisarz i satyryk, był wariatem na punkcie sportu, więc nic dziwnego, że chętnie gościł mnie przy swoim stoliku, bez względu na to, gdzie się bawił. A przy nim zawsze gromadził się tłum. Później się zaprzyjaźniliśmy, polubiły się nasze żony. To były czasy, kiedy Józio miał już kłopoty z sercem, więc jak poczuł się gorzej w swoim ulubionym SPATiF, to odwoziłem go samochodem do domu.

[b]Który z pańskich kolegów bokserów towarzyszył panu w tych nocnych eskapadach po Warszawie?[/b]

Najczęściej Władek Komar, on też zaczynał od boksu, ale to był wyjątkowo wszechstronny atleta. Nieśmiertelną sławę zdobył, wygrywając pchnięcie kulą na igrzyskach w Monachium, ale wcześniej uprawiał wiele dyscyplin, między innymi rugby.

[b]W boksie sukcesów jednak nie odniósł. Do legendy przeszła jego porażka z Mario Masteghinem na warszawskim Torwarze w meczu młodzieżowych reprezentacji Polski i Włoch. To nie był jedyny nokaut, jakiego doznał w swojej krótkiej karierze pięściarza.[/b]

Coś o tym wiem, bo byłem jednym z tych, którzy znosili go wtedy z ringu. Władziu miał sporo talentu. Zaczynał u Munia Małeckiego, a to była solidna szkoła. To były czasy, gdy w Warszawie roiło się od bokserskich klubów, a dobrych trenerów było zatrzęsienie. Mistrzostwa Warszawy trwały cztery dni, tyle, co teraz mistrzostwa Polski. Komar, mężczyzna mierzący blisko 2 metry, był pięknie ustawiony technicznie, miał dobrą pracę nóg, niezły lewy prosty i prawą kontrę. Poznałem go na turnieju juniorów w Lublinie, ja wygrałem w wadze piórkowej, on w ciężkiej. Rywalizowaliśmy o miano najlepszego pięściarza i to Feliks Stamm, legendarny trener polskich bokserów, zdecydował, że wybrano mnie. Komar żartował, że ograbiłem go z głównej nagrody, skórzanej walizki.

[b]Legendy krążyły później o jego hulaszczym stylu życia...[/b]

Wtedy nie pił, nie palił, ale zbyt kochał kobiety, a one jego. Twierdziły, że był wyjątkowym atletą seksualnym. Przed walką z Masteghinem spędził upojną noc z pewną piękną jak łania lekkoatletką i zwyczajnie poszło mu w nogi. Pierwszą rundę jeszcze jakoś przetańczył, ale w drugiej, gdy miał je już jak z waty, Włoch tak go pacnął, że nie było co zbierać. Byłem przerażony, myślałem, że Władzio nie żyje.

[b]Kto jeszcze wam wtedy towarzyszył w tych nocnych zabawach?[/b]

Tyczkarz Włodek Sokołowski, który prowadzał się z Kaliną Jędrusik. Nie wiem, co ich łączyło, ale – o ile pamiętam – mąż Kaliny, znany pisarz Stanisław Dygat, nie miał pretensji. Później Włodek, który skończył architekturę, wyjechał do Nowego Jorku, gdzie do dziś pracuje w swoim zawodzie. Ja też miałem okazję poznać kilka miłych pań. Bardzo lubiliśmy się z nieżyjącą już Elą Czyżewską. Dużo paliła, lubiła wypić i się zabawić. Imponowała mi też Violetta Villas, bo miała głos jak dzwon. Potrafiła tak huknąć w mikrofon, że wzmacniacze wysiadały. Zaprzyjaźniłem się z Bogdanem Łazuką, poznałem Romana Polańskiego.

[b]

Andrzeja Badeńskiego, naszego znakomitego lekkoatlety, mistrza jednego okrążenia, nie było w tej waszej bankietowej grupie?[/b]

On miał inne środowisko, ocierał się o warszawski high life, był playboyem, za którym ciągnął się rój młodych dziewcząt. Już później, gdy skończyłem karierę, przyjeżdżał pod moją knajpę czerwonym volkswagenem. Ring na rogu Piwnej i Piekarskiej był herbaciarnią, która powstała w miejsce zapuszczonego, pełnego ogromnych karaluchów baru mlecznego. Prowadziła ten lokal moja pierwsza żona, matka mojego jedynego syna Waldka. Włożyłem w ten interes wszystkie oszczędności i – niestety – nigdy ich nie odzyskałem. Po roku zbankrutowaliśmy. Kiedy przedstawiałem rachunki, oskarżono mnie, że próbuję wyłudzić pieniądze od przedsiębiorstwa państwowego. Skapitulowałem.

[b]

Ale bawił się pan dalej. Gdzie najczęściej, gdzie było najprzyjemniej?[/b]

To były takie czasy, że był czas i na zabawę, i na zdobywanie medali. Często bywałem w SPATiF w Alejach Ujazdowskich 45, bardzo lubiłem Kamieniołomy w Europejskim. To tam czasami udzielałem wywiadów znajomym redaktorom. Przy dansingowej muzyce, dobrej kolacji i buteleczce czegoś mocniejszego. To było zupełnie inaczej niż dzisiaj. Inna cywilizacja, chyba weselsza, bardziej przyjazna ludziom.

[b]A jak bywał pan w tych wszystkich lokalach, to Tyrmanda czy Marka Hłaski pan nie spotykał?[/b]

Tyrmand dość wcześnie wyjechał w kraju, więc nie miałem okazji. Hłaskę widywałem, ale on obracał się w innym towarzystwie. Kultura była wtedy mocno podzielona, nie wszyscy się lubili.

[b]

Kogo pan zapamiętał szczególnie z tamtych knajpianych czasów?[/b] |

Najbardziej pana Frania, silnego szatniarza ze SPATiF. To był niezwykły człowiek. Można było u niego wszystko kupić, dewizy też, zaciągnąć pożyczkę. Jego pogrzeb był w Warszawie wydarzeniem. Orszak żałobny był tak wielki, że tramwaje stawały, nie mogły przejechać. Na zawsze zostanie mi też w pamięci znakomity aktor Bronisław Pawlik. Wpadał na krótko, by się szybko napić. Nigdy wcześniej i później nie spotkałem kogoś pijącego jak on. Pił wódkę, nie odchylając głowy. Stojąc z boku, nie wiedziałeś, czy jeszcze rozmawia, czy już wypił. To było niesamowite doświadczenie. Mogłem tak stać i patrzeć bez końca. Później miałem przyjemność się z nim napić i poznać go bliżej. W stanie wojennym miał zaświadczenie od lekarza, gdzie było napisane, że nie wolno mu odmówić podania alkoholu, bo może to mieć fatalne skutki dla jego zdrowia. Wtedy alkohol podawano dopiero od 13, więc zaświadczenie było cenne.

[b]Lubiły pana kobiety?[/b]

Nie będę zaprzeczał. Duży nie byłem, ale ringowe sukcesy robiły swoje. Bywało i tak, że starsze panie podchodziły, mówiąc: gdybym była młodsza, pocałowałabym pana, panie Jurku, w rękę. Nie ukrywam, sława miała swój smak. Proszę pamiętać, że wtedy przed bokserskimi derbami stolicy kolejki do kas ustawiały się już wczesnym rankiem. Było trochę tak jak jeszcze do niedawna na walkach Oscara De La Hoi w Las Vegas. Ludzie filmu i estrady siedzieli w pierwszych rzędach. Nic dziwnego, że kiedyś, gdy chciałem kupić bilet od koników pod Relaksem na „Biały kanion” dla żony i siebie po dziesięciokrotnie wyższej cenie, usłyszałem: – Franek, na Boga, co ty robisz. Przecież to Jurek Kulej, nasza duma, nasza sława. Ten, który chciał mi je sprzedać, od razu przeprosił i mówi: – Dla ciebie tyle, ile w kasie. Za to, że tak tych ruskich lejesz, za te wzruszenia.

[b]Gdzie pan mieszkał w Warszawie?[/b]

Jeszcze jako kawaler na Podchorążych. Miałem klubowy pokoik z kuchnią. 40 metrów kwadratowych.

[b]

Nie było z tym problemów, mieszkania były przecież towarem deficytowym w stolicy w tamtych czasach?[/b]

Boksowałem w Gwardii, klub występował do MSW o lokum dla zawodnika i problem znikał. Później, gdy już się ożeniłem, a żona była w ciąży, przysługiwały mi dwa pokoje z kuchnią. Przeniosłem się więc na Grójecką 32. Musiałem tylko trenować i wygrywać.

[b]Czyli to było takie amatorstwo po polsku?[/b]