Wróćmy jednak do kwestii gatunku literackiego – bo epitafium to to na pewno nie było. Wygłaszająca te słowa brzmiała – za to również spadła na nią fala krytyki – jakby w sumie dobrze się stało. Oczywiście, sama śmierć była czymś okropnym, ale jej pozytywne społecznie efekty przechylały szalę. Pelosi podważyła też w ogóle sens przeprowadzania procesu, a przynajmniej przykładania szczególnej wagi do ostrożności i procedur. „Dlaczego tyle to trwało? Moja wnuczka pytała mnie: babciu, dlaczego to trwa prawie rok, przecież wszyscy widzieliśmy, co się stało". Wiadomo przecież, jeżeli czyjeś imię jest synonimem słowa „sprawiedliwość", to wymiar sprawiedliwości może się schować. My jednak bądźmy sprawiedliwi i przyznajmy, że Pelosi miała święte prawo się niecierpliwić. Podczas procesu Chauvina można było chwilami odnieść wrażenie, że związek przyczynowo-skutkowy między podduszaniem Floyda kolanem a jego śmiercią nie był taki do końca jednoznacznie bezpośredni, bo po drodze wmieszały się spore ilości substancji psychoaktywnych w organizmie nowego symbolu sprawiedliwości.
