Zbieg okoliczności sprawił, że w tym samym tygodniu, gdy ja w tygodniku „Uważam Rze" stwierdzałem, że nasi pseudomoderniści (bo tak, per analogiam dla pseudoklasycystów, nazwą kiedyś literatów III RP w podręcznikowych wzmiankach) piszą z zasady o niczym, podobna fraza pojawiła się w tekście Leszka Bugajskiego w „Newsweeku": „Polscy pisarze umieją pisać, ale nie mają o czym".

Rzecz mnie zdumiała, bo pamiętam Bugajskiego ze sporów toczonych w latach 80. o fantastykę, kiedy to wyrzucał adeptom tego gatunku właśnie to, że starają się pisać o czymś. To znaczy, że rzucają się na tematy przerastające ich talenty i konwencję, jaką uprawiają, a powinni produkować czytadła, bo od literatury mądrej to są – lansowane tedy przez Bugajskiego – „proza nowych nazwisk" i inne „rewolucje językowe".

„Polscy fantaści nie wybierają sobie tematów, to temat dopada ich i wciska pióro do ręki" – pisał wtedy Maciej Parowski, pośrednio potwierdzając konstatację Bugajskiego, z tą różnicą, że w tym właśnie widział wartość, a nie słabość fantastyki. Podobnie jak śp. Janusz Zajdel, który stwierdzał, że ludzie od SF byli wtedy jedynymi, usiłującymi opisywać rzeczywistość.