Codzienne problemy partii Kluzik-Rostkowskiej

Każda grupa partyjnych secesjonistów ma po rozłamie wielki moment uroczystej odsłony. Grupa śmiałków ustawia się przed dziennikarzami na schodach w sejmowym holu, lider ich byłej partii sypie gromy, a politolodzy gubią się w dociekaniach, czy nowa grupa wstrząśnie sceną polityczną. Tak było z Polską Plus, Prawicą Rzeczypospolitej, a ostatnio z Ruchem Poparcia Janusza Palikota. Zawsze słyszymy to samo – twórcy nowej formacji zapowiadają objazd po kraju, twierdzą, że tysiące ludzi zmęczonych politycznym stutus quo tylko marzy o jakiejś "nowej jakości".

Polska Jest Najważniejsza – ugrupowanie Joanny Kluzik-Rostkowskiej – swoją wielką odsłonę miała we wtorek. Tłum reporterów relacjonował złożenie u marszałka Sejmu wniosku o powstanie nowego klubu poselskiego. Teraz jednak nadchodzi dzień powszedni PJN. Najważniejsze będzie nie to, co widać w telewizji, ale to, co dzieje się w partyjnej kuchni Joanny Kluzik-Rostkowskiej.

[srodtytul]Na pustyni Gobi[/srodtytul]

Profesor Zdzisław Krasnodębski apeluje, aby zarówno pisowcy, jak i politycy odchodzący z partii ograniczali się we wzajemnych atakach, bo być może za jakiś czas przyjdzie im działać we wspólnej koalicji. Wzywa, aby obie strony "nie paliły za sobą mostów". Czy rzeczywiście jest szansa na taką powściągliwość?

Najbliższe miesiące będą czasem wojny domowej w PiS. To sytuacja normalna przy okazji każdej secesji. Prawowierni pisowcy nie będą obserwować spokojnie, jak PJN wyciąga im z partii kolejnych ludzi. Tym bardziej że ludzie Joanny Kluzik-Rostkowskiej już odnieśli poważne sukcesy. Oprócz pewniaków, takich jak sejmowi muzealnicy, do nowego klubu udało się przyciągnąć stosunkowo dużo młodych, którym przejadła się hierarchia w Klubie PiS, a także paru posłów średniego pokolenia, takich jak Wojciech Mojzesowicz, Kazimierz Hajda czy Wiesław Kilian. A jeśli nowa formacja okaże się sukcesem, ten bolesny podział pójdzie w dół – aż do pisowskiego elektoratu.

W odpowiedzi stworzenie klubu przez Kluzik-Rostkowską zwolennicy Kaczyńskiego zarzucili jej zdradę i oskarżyli o konszachty z Palikotem. Uczynili to nie tylko dlatego, że mają do niej pretensję, ale też dlatego, iż taka jest logika polityki. Jeśli nie zareagują dostatecznie mocno na frondę, będą bezsilnie się przyglądać, jak nowi rywale podbierają im ludzi na wszystkich szczeblach – od wielkich miast po stolice powiatów.

Dziś uciekinierzy z PiS to towarzystwo głównie warszawskie, na swój sposób elitarne – co dobrze ilustruje grupa muzealników. Owszem, Joanna Kluzik-Rostkowska ma sporo znajomości na Śląsku, Jan Filip Libicki znany jest doskonale w Poznaniu, a Wojciech Mojzesowicz daje nadzieję na zdobycie przyczółków na wsi.

Jeśli jednak PJN ma być partią ogólnopolską, to musi w ciągu najbliższych paru miesięcy znaleźć ludzi w każdym większym ośrodku od Wałbrzycha po Gdynię i Rzeszów. W partii Kluzik-Rostkowskiej musi pojawić się sprawny organizator i administrator – ktoś, kto będzie nowym Przemysławem Gosiewskim, o którym żartowano, że na rozkaz prezesa potrafiłby założyć koła PiS nawet na pustyni Gobi.

[srodtytul]Partia kobiety[/srodtytul]

Każda nowa partia staje jeszcze przed innym kłopotem – już nie tylko zbudowania struktur w wielu regionach, ale przede wszystkim przyciągnięcia do nich ludzi aktywnych i odpowiedzialnych. Tymczasem do nowych politycznych bytów garną się zazwyczaj nie starzy wyjadacze z autorytetem, ale działacze skłóceni z kolegami, toksyczni dziwacy.

Działacze stowarzyszenia Polska Jest Najważniejsza – jak wiele dotąd wskazuje – będą kaperować z PiS ludzi według klucza pokoleniowego. Chcą najprawdopodobniej przechwycić młodych, znużonych patriarchalnymi rządami prezesa Kaczyńskiego oraz polityków z tylnych ław, którzy – w świetle słabnącej popularności PiS – startując z dalszego miejsca listy, nie mają szans na mandat w następnych wyborach.

Ale działacze wierni Kaczyńskiemu mają ważki argument, którym będą zachęcać kolegów do pozostania w partii. To subwencja budżetowa dla partii, której secesjoniści nie mają.

Jest jeszcze parę niewiadomych: choćby jak wyborcy będą odnosić się do partii, na czele której stoi kobieta – to swego rodzaju eksperyment, dotąd w Polsce niesprawdzony.

I kolejne pytanie o oblicze nowej partii. Jak teraz, bez Kaczyńskiego, grać razem w jednym ugrupowaniu. Czy Kluzik-Rostkowska będzie realnym liderem czy też w nowym klubie powstanie triumwirat: pani prezes plus dwójka wpływowych spin doktorów – Adam Bielan i Michał Kamiński. Jeśli Kluzik nie będzie malowanym liderem, media będą czyhać na jej konflikt z ambitnymi kolegami. Jeśli zaś Bielan i Kamiński staną się mentorami swojej szefowej, te same media wyśmieją ją jako marionetkę.

Młodzi, energiczni, pełni nowych oryginalnych pomysłów – te cechy powinny dawać nowej partii szansę na skuteczną rywalizację z PiS. Tyle że w podobny sposób świat mieli zadziwić konserwatyści Polski XXI Kazimierza Michała Ujazdowskiego. Mieli szarpać Platformę tam, gdzie jest gnuśna i gdy brak jej koncepcji. I co? I nic.

Za to każdy poważny błąd ludzi Platformy – w stylu zaproszenia generała Jaruzelskiego na posiedzenie Rady Bezpieczeństwa Narodowego – będzie dawał punkty Jarosławowi Kaczyńskiemu, wskazując, że wobec takich gestów ludzi władzy skuteczna być może tylko twarda kontestacja.

Krytyka polityki prorodzinnej PO – specjalność liderki nowej partii – może dotyczy bardziej bezpośrednio życia Polaków, ale budzi znacznie mniej emocji. Zaś postulaty secesjonistów, aby wyjść z okopów, brzmią dobrze, ale znacznie gorzej sprzedają się medialnie.