Spadek poparcia rządu Donalda Tuska - Marczuk

Pikujące sondaże rządu i premiera nie są efektem – jak przekonują niektórzy publicyści – końca genialnej strategii PR, zakłóceń w sposobie sprawowania władzy, odsunięcia w cień ważnych niegdyś przyjaciół, ani nawet skutkiem zapowiadanych, niepopularnych reform. Bardziej liczy się to, że ludzie zorientowali się, iż rząd bez znieczulenia rąbie ich fiskalną siekierą, mając na ustach hasła sprawiedliwości społecznej i dobrobytu. Tyle tylko, że podwyżka danin i kolejne poświęcenia nie idą w parze z obiecywaną poprawą jakości życia.

Przedszkoli i żłobków nie przybywa, podobnie miejsc pracy, wzrost płac zahamował, a drogi, które się budują, zyskają nowy specjalny status: nie będą gotowe, ale "przejezdne". Zgrzyta niemal wszystko, co obiecywał rząd – od reformy edukacji, przez e[pauza]administrację i e-dowody, po politykę sprzyjającą rodzinie czy przedsiębiorcom. To właśnie realne problemy, połączone z zawiedzionymi nadziejami, zmieniają mapę politycznego poparcia partii.

Debeściaki

Zaczęło się, można by rzecz, niewinnie – w styczniu ubiegłego roku w górę poszedł VAT. Rząd tłumaczył, że tak trzeba, bo budżet się nie spina. Przychylne media przyklasnęły – ale oni odpowiedzialni, ratują stan kasy państwa, nie bojąc się niepopularnych decyzji. Wielu ekonomistów zadawało jednak wtedy przytomnie pytania: co z reformami strukturalnymi, które na stałe poprawią kondycję budżetu? Jak przełoży się to na konsumpcję, gdzie podzieją się kolejne 4 mld zł wyrwane obywatelom z kieszeni? No, ale przeszło. Jednak skutki tej podwyżki zaczęły coraz dotkliwiej już po kilku miesiącach bić w ludzi. I tak jest do dzisiaj. W górę poszły ceny (nałożyły się też na to słaby złoty i rekordowe notowania surowców), a ze względu na trudną sytuację na rynku pracy nie podążają za nimi pensje. Efekt? Inflacja wystrzeliła w górę, a realne płace stanęły w miejscu. Ludzie w portfelach mają mniej pieniędzy.

Rząd zachęcony "sukcesem" z VAT – podnosi podatki, a poparcie nie spada – po drodze, w maju, zdemolował OFE i przeszedł w stan hibernacji. Do wyborów kontynuujemy politykę "tu i teraz". Nie musimy się nikomu tłumaczyć, ani prof. Balcerowiczowi, ani opozycji, ani społeczeństwu. Jesteśmy, drogi Leszku, najlepsi.

Zimowy sen przedszkolaka

Ze stanu letargu obudziły rządzących, o dziwo, nie powodzie czy klęski nieurodzaju, ale... opłaty za przedszkola. Pod koniec sierpnia gruchnęła wieść, że podnoszą je samorządy i wprowadzają płatności za każdą ponadwymiarową godzinę. W drugiej dekadzie września premier, nauczony doświadczeniem, że problemy się go nie imają, ruga więc gminy. – Wojewodowie sprawdzą ich uchwały – mówi Tusk. Jest to jednak manipulacja. Samorządy są najczęściej Bogu ducha winne w tym sporze. Ratują swoje budżety, bo na przedszkola nie dostają z kasy państwa ani grosza. Co gorsza, wszystko to odbywa się w sosie wspierania rodzin, polityki rodzinnej.

Premier lekko chyba się reflektuje, dociera do niego, że ludzie nie przerzucą tak prosto odpowiedzialności na samorządy i wpisuje do wyborczego programu PO, że być może dostaną one pomoc ze strony państwa. Po wyborach jest o tym oczywiście cicho. Tyle tylko, że ludzie, pamiętając jeszcze zamieszanie z przedszkolami, dostają kolejny prezent. Reformę edukacji, czyli wysyłanie sześciolatków do szkół. To kwintesencja nieporadności, braku konsekwencji, wręcz nieudacznictwa. Rząd ostatecznie zapowiada, że najmłodsze dzieci pójdą do szkół dwa lata później, ale rodzi to określone konsekwencje w gminach, a także wśród ich rodziców. Programy są niedostosowane do przesuwanej reformy, szkoły i samorządy nie wiedzą, czy inwestować w przygotowania placówek do przyjęcia sześciolatków, te, które to zrobiły, czują się jak frajerzy. Kompletny chaos i bałagan, którego nawet nikt nie tłumaczy – nowa minister edukacji Krystyna Szumilas nie umawia się z mediami na wywiady.

Fiskalny Adamek

Prawdziwa bokserska seria – oczywiście dla ludzi, a nie dla rządu – przychodzi na przełomie grudnia i stycznia. Rośnie akcyza na paliwo, leki zamiast tanieć – drożeją, trudno je także dostać, rząd podnosi od lutego składkę do ZUS, od marca likwiduje tzw. antybelkowe lokaty, zapowiada dalszą likwidację ulg w PIT.

Fiskalizm rośnie w szybkim tempie – w tym roku przez trzewia państwa przejdzie już 42 proc. naszego PKB. Niemal połowę naszego bogactwa redystrybuują urzędnicy, choć wiadomo, że ludzie i przedsiębiorcy najrozsądniej wydają swoje pieniądze.

Na to wszystko nakłada się jeszcze zamieszanie wokół ACTA, które obywatele potraktowali – nieważne, czy słusznie, czy nie – jako zamach na swoje wolności, czyniąc rządowi racjonalny zarzut, że zapisy tej umowy wprowadzono po cichu.

Te wszystkie działania rządu odbywają się jednak w tonie "słusznej sprawy" i "troski" o obywateli. Tyle tylko, że nijak nie mogą oni tego odczuć. I to jest clou sondażowego przebudzenia.

Ma być rodzinnie, a na ustawę żłobkową nie ma pieniędzy i jest klapą. Ma być rodzinnie, a przedszkola zmieniają się dla rodziców w godzinowy tor przeszkód – biegną z językiem na brodzie, aby odebrać dziecko i nie zapłacić za kolejną godzinę pobytu.

Ma być lepiej na rynku pracy, a rząd zamraża pieniądze na aktywizację. Traktuje Fundusz Pracy, mimo że pieniądze wpłacają tam pracodawcy, jako swoją rezerwę, z którą może robić, co chce. W górę idzie składka rentowa. Ma być lepiej, a bezrobocie rośnie, pensje stoją w miejscu.

Ma być proprzedsiębiorczo, a pojawiają się zapowiedzi podniesienia składki dla samozatrudnionych i wciąż powstają przepisy, które utrudniają życie. Puchnie też administracja.

Ma być nowocześnie, a sypie się program budowy autostrad, nie wspominając o drogach ekspresowych. Ma być nowocześnie, a Stadion Narodowy oddawany jest z ogromnym opóźnieniem, zarządzający nim menedżer dostaje niebotyczną jak na polskie warunki premię.