Aktualizacja: 09.08.2016 22:54 Publikacja: 09.08.2016 22:51
Foto: Fotorzepa/ Waldemar Kompała
Jednak mimo młodego wieku (Hulu ma dziesięć lat, a Ipla osiem) każda z platform nie raz się zmieniała i próbowała różnych modeli biznesowych. Właściciele internetowych serwisów wideo to najczęściej tradycyjni nadawcy telewizyjni, do których należą rozległe biblioteki programowe. Obserwując postępy globalnej biblioteki krótkich form YouTube, postanowili zapanować nad nowym medium, zanim to medium zapanuje nad nimi.
Nadawcy zaczynali internetowe eksperymenty ostrożnie. Brakowało im kompetencji, aby wejść do sieci, nie dając plamy, a ich głównym celem była ochrona dotychczasowych źródeł przychodów: reklam na głównej antenie i opłat za treści od sieci kablowych i platform satelitarnych. Targowali się z Hollywood, które przecież mogło wejść do sieci samodzielnie: nie oglądając się na dotychczasowych kontrahentów. Ostatecznie zarówno w USA, jak i w polskiej sieci dostępne były początkowo tylko powtórki telewizyjnych programów z otwartej anteny. W drugim kroku internetowe wcielenie otrzymały kanały informacyjne. Przełomem był jednak sport, za który – jak się okazało – kibice są skłonni dodatkowo płacić.
GUS opublikował właśnie dane na temat stanu polskiej gospodarki w II kwartale. I nie są to wcale dane bardzo optymistyczne, choć na pierwszy rzut oka mogą się takie wydawać.
Raty kredytów wyższe nawet o połowę? Choć prawdopodobieństwo takiego scenariusza nie jest dziś wysokie, nie jest on jednak niemożliwy.
Homo oeconomicus zaczął być prezentowany jako „bezduszna" i „agresywna" maszyna do kalkulowania kosztów i korzyści, działająca wedle zasady, że ekonomiczny cel, czyli maksymalizacja własnych korzyści, uświęca środki.
Nikt od 20 lat tak bardzo nie nakręcił wzrostu cen w Polsce, jak pandemia pod rękę z lekceważącą inflację Radą Polityki Pieniężnej.
Bank zachęca rodziców do wprowadzenia swoich dzieci w świat finansów. W prezencie można otrzymać 200 zł dla dziecka oraz voucher na 100 zł dla siebie.
Analiza skutków rządów 50 populistycznych liderów, w różnych okresach i krajach, wykazała, że ich ambitne plany kończą się nieodmiennie trwałym spowolnieniem wzrostu.
Czy prawo do wypowiedzi jest współcześnie nadużywane, czy skuteczniej tłumione?
Z naszą demokracją jest trochę jak z reprezentacją w piłkę nożną – ciągle w defensywie, a my powtarzamy: „nic się nie stało”.
Trudno uniknąć wrażenia, że kwalifikacja prawna zdarzeń z udziałem funkcjonariuszy policji może zależeć od tego, czy występują oni po stronie potencjalnych sprawców, czy też pokrzywdzonych feralnym postrzeleniem.
Niektóre pomysły na usprawnienie sądownictwa mogą prowadzić do kuriozalnych wręcz skutków.
Hasło „Ja-ro-sław! Polskę zbaw!” dobrze ilustruje kłopot części wyborców z rozróżnieniem wyborów politycznych i religijnych.
Ugody frankowe jawią się jako szalupa ratunkowa w czasie fali spraw, przytłaczają nie tylko sądy cywilne, ale chyba też wielu uczestników tych sporów.
Współcześnie SLAPP przybierają coraz bardziej agresywne, a jednocześnie zawoalowane formy. Tym większe znacznie ma więc właściwe zakresowo wdrożenie unijnej dyrektywy w tej sprawie.
To, co niszczy demokrację, to nie wielość i różnorodność opinii, w tym niedorzecznych, ale ujednolicanie opinii publicznej. Proponowane przez Radę Ministrów karanie za „myślozbrodnie” to znak rozpoznawczy rozwiązań antydemokratycznych.
Masz aktywną subskrypcję?
Zaloguj się lub wypróbuj za darmo
wydanie testowe.
nie masz konta w serwisie? Dołącz do nas
