Decyzji tej zarzucono, że została wydana w warunkach określonych w art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a., zatem w sprawie, w której uprzednio rozstrzygnięto inną decyzją ostateczną tj. orzeczeniem administracyjnym Prezydium Rady Narodowej z dnia 30 czerwca 1950 roku odmawiającym prawa własności czasowej do nieruchomości wskazanym w decyzji osobom i utrzymującym je w mocy rozstrzygnięciem Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 10 maja 1951 roku, które nigdy nie zostało wyeliminowane z obrotu prawnego.
Czytaj także: Reprywatyzacja w Warszawie
W tej sytuacji organ dekretowy w postaci Prezydenta miasta stołecznego Warszawy nie mógł rozstrzygać kwestii, która uprzednio została zakończona inną decyzją ostateczną.
W sprzeciwie zarzucono również, że organ wydając decyzję zaniechał podjęcia wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i prawnego sprawy opierając się wyłącznie na faktach wskazanych przez stronę.