Polski dwór kojarzy się z klasycystyczną formą. Rozumiejąc ten sentyment do budowli z końca XVIII wieku, architekci sto lat później świadomie wykreowali tzw. styl dworkowy, zwany w Wielkopolsce – narodowym.
Powstały na początku XX wieku i trwający do 1939 roku styl dworkowy traktowano jako symbol nawiązujący do tradycji szlacheckich i niepodległościowych, skierowany przeciw wpływom zaborców. Powstał jako efekt poszukiwań polskich tradycji budownictwa.
Został zaakceptowany jako styl nie tylko posiadłości wiejskich, ale również willi miejskich. W Warszawie powstawały osiedla „profesorskie” i „oficerskie” na Żoliborzu, pod Warszawą budowano wille w tym stylu już przed 1914 r. w Konstancinie, Podkowie Leśnej i Brwinowie. W tym stylu powstawały szkoły, domy ludowe i plebanie.
W czasach II Rzeczypospolitej był świadomie stosowaną formą historyzmu na podłożu klasycystycznym. Czasem dodawano mu formy neobarokowe i neorenesansowe. Wille w stylu dworkowym powstawały w Wielkopolsce, Gdyni, Małopolsce i na Kresach.
Jedną z pierwszych manifestacji stylu dworkowego jest dwór w Dłużewie wzniesiony w 1902 według projektu Jana Heuricha młodszego. Właścicielem Dłużewa był wtedy Stanisław Dłużewski, który po ślubie z Anną Werner wzniósł nową siedzibę. Dziś to dom wypoczynkowy ASP. Piękną realizacją tego architekta jest istniejący jeszcze dwór w Koźminku koło Kalisza.
