Oblicza bluesmana

Wirtuoz harmonijki kojarzony jest z korzennym bluesem, tymczasem na jego nowej solowej płycie można usłyszeć również rytmy latynoskie i soulowe.

– Od 32 lat stoję na czele założonej przez siebie Nocnej Zmiany Bluesa – mówi „Rz" Sławomir Wierzcholski, którego zespół otwierał koncerty BB Kinga i The Blues Brothers. – Gramy nieprzerwanie od 32 lat, co podkreślam z dumą. Jednak lubię czasem sobie zrobić skok w bok.

Sławomir Wierzcholski przypomina, że wcześniej nagrał album „Polski blues", wykorzystując polskie instrumenty ludowe. Była to jedyna polska płyta, o której napisał magazyn „Blues Review" – napisał z entuzjazmem. Kompakt „Piątek wieczorem" nagrany z Wojciechem Karolakiem łączył blues z jazzem. A poprzedni album „Blues w filharmonii" jest zaaranżowany na orkiestrę symfoniczną.

– Byłem kiedyś bluesowym ortodoksem, słuchałem tylko surowego Muddy'ego Watersa, ale otworzyłem się na nowego amerykańskiego bluesa inkorporującego elementy innych gatunków – podsumowuje swoje przemiany muzyk. – Cenię bardzo takich artystów jak Eric Lindell, Anders Osborne czy John Mooney, bo oni odświeżają muzyczne pomysły i wyznaczają kierunki rozwoju.

Jednocześnie powrócił do muzyki dzieciństwa.

– I to takiego, które pamiętam jak przez mgłę – wspomina. – Mieszkałem przy Szerokiej, głównej ulicy Torunia, i tam, z knajpy Pomorzanka, dochodziły mnie dźwięki, które po latach stały się inspiracją najnowszych piosenek.

Bluesman pamięta, że klasa robotnicza bawiła się przy grającej na żywo orkiestrze. Nie było w niej gitarzystów, ale saksofoniści – jak najbardziej. O takich zabawach śpiewał Wojciech Młynarski w „Jesteśmy na wczasach".

– Ja też mam na nowej płycie jeden utwór w rytmie beginy – mówi Sławomir Wierzcholski.

Inną inspiracją była muzyka, która rozbrzmiewała w domu, słuchana przez rodziców melomanów.

Sławomir Wierzcholski podkreśla znaczenie aranżacji na nowej płycie oraz udział znakomitych instrumentalistów. Grają m.in. świetny pianista i organista Igor Nowicki oraz Adam Wendt, czołowy polski saksofonista.

– Zazwyczaj po trzech miesiącach od nagrania płyty chciałbym już coś w niej zmienić. Teraz jestem wyjątkowo zadowolony – mówi muzyk.

Album ma przewrotny tytuł.

– Śpiewam, że w sercu nie zawsze dwa razy dwa równa się cztery, a chodzi oczywiście o zawiłości uczucia. Matematyka serca nie takie zna numery. Wiemy o tym z życia – mówi muzyk.

Wierzcholski jest dumny szczególnie z tekstu „Whisky i baby", bo napisał go Bogdan Olewicz, legendarny tekściarz, m.in. Perfectu.

– Poszliśmy kiedyś na koncert Johna Mayalla, który jest dla nas bardzo ważnym muzykiem – mówi Wierzcholski. – Niestety, to był kiepski występ. Mam wrażenie, że muzycy nie oparli się tradycyjnej polskiej gościnności i dręczył ich kac. Mayall jest abstynentem, ale sam nie dał rady. Po koncercie poszliśmy z Bogdanem na piwo, żeby się trochę pocieszyć. I wtedy Bogdan powiedział: „Ty to jesteś polski Mayall. Napiszę o tobie tekst". Bardzo mi się to spodobało.

„Chińskie cienie" napisał Andrzej Kuryło.

– Wcześniej pisałem sam, bo uważałem, że to osobista sprawa. Teraz śpiewam teksty również tych autorów, którzy mnie bardzo dobrze znają. Z Andrzejem spędzamy wspólnie wakacje – opowiada artysta.

Sławomir Wierzcholski daje rocznie sto koncertów – solo i z zespołem.

– Dlatego mam prawo powiedzieć, że blues niesłusznie jest nazywany muzyką niszową – podkreśla. – W mediach grają go Wojciech Mann i Jan Chojnacki. Ale to za mało, bo słuchaczy jest wielu. Mało kto wie, że w Polsce organizuje się około 40 festiwali bluesowych. Kiedyś najważniejsze były Olsztyńskie Noce Bluesowe, Brodnica, Rawa Blues. Teraz w czołówce jest Suwałki Blues Festival.

– Najprężniej rozwijają się imprezy plenerowe, dlatego Rawa Blues w Spodku jest nieco anachroniczna – ocenia muzyk. – Również dlatego, że Irek Dudek wprowadził prohibicję. Już nas wychowywano zakazami w poprzedniej epoce. Przecież jak jest piwo bez ograniczeń, nie wszyscy muszą się nażłopać.

Niestety, bluesowa publiczność się starzeje.

– Kiedyś studenci byli bardziej niezależni, hippisowali, dlatego mogliśmy grać na juwenaliach – mówi Wierzcholski. – Teraz słuchają wyłącznie modnej muzyki. Mogę zaryzykować taką tezę, że popularność bluesa zależy również od dawnych podziałów politycznych. Polska była pod okupacją sowiecką, a Niemcy znaleźli się w strefie wpływów amerykańskich, gdzie przyjeżdżało wielu bluesowych artystów, choćby dlatego żeby grać dla amerykańskich żołnierzy, ale przy okazji dla Niemców.