Życie jest krwiste

"Ostatecznie wszystkie są surowe" mówi o kobietach Madame Adolph z ulubionej audycji radiowej Esmiza. Surowe jest również życie głównego bohatera, który mimo, że jest rozwodnikiem w średnim wieku jest zupełnie niedojrzały - żyje jak dzieciak - od imprezy do imprezy i zakochuje się jak szczeniak w dwudziestokilkuletniej Latynosce Perice, matce dwunastoletniego chłopaka.

Esmiz świat ogląda z okien swojego maserati, płynie sobie przez życie unikając ognia. Kłopoty odsuwa na bok. Ma długi, ale chowa się przed dostawcami, którym nie płaci za kupione do swojej restauracji owoce i wina. Bawi się kobietami, korzysta z tego, że ulegają jego urokowi wiecznego chłopca. Czasem tylko ucieka z domu za miastem gdzie strzela do lisów, słucha Iggy Popa i Davida Bowiego. Jednak Perica sprawia, że traci rezon i zaczyna się zastanawiać nad sensem życia.

Podobnie jak zblazowany Jep Gambardella z „Wielkiego Piękna" Paollo Sorrentino Esmiz odbywa wędrówkę, w której próbuje dociec co jest prawdą i tak samo jak on spotyka na niej kolorowe i dziwne postaci, niczym z filmów Felliniego.

Niestety w jego życiu brakuje Rzymu. Jest tylko Perica – kobieta życie Esmiza, która jak sam zauważa może być jednocześnie kobietą jego śmierci. Jest jego obsesją.

Autorka książki Esther García Llovet  ukończyła psychologię kliniczną oraz reżyserię filmową, da się to odczuć czytając „Surowe". Wymyślone przez nią sceny są przesycone szczegółami i mogłyby być doskonałą instrukcją dla operatora, potrafi też rysować ciekawe fizycznie i skomplikowane psychicznie postaci. Zaskakiwać.

Wszystko to sprawia, że opowiedziana przez nią historia wciąga, czyta się ją szybko, przeskakując od jednej filmowej sceny do drugiej.

Esther García Llovet: „Surowe"

Tłumaczenie: Aleksandra Bielaczyc

Poniekąd Wydawnictwo

Kraków, 2013

O autorce:

Esther García Llovet urodziła się w 1963 roku w Maladze. Wydała dotąd trzy powieści. W 2009 roku oprócz „Las crudas" (czyli „Surowych") wyszła jeszcze jedna jej książka, „Submáquina", a w 2003 roku – powieść „Coda". Ponadto jest autorką licznych opowiadań. Ukończyła psychologię kliniczną oraz reżyserię filmową – wpływów tych dwóch dziedzin można się doszukać w tematach i sposobach obrazowania obecnych w jej twórczości. Llovet napisała, że jej pierwsze opowiadanie powstało po tym, jak w jedną noc pochłonęła „Chilijski nokturn" Roberto Bolaño.

Fragment powieści:

To będzie bezsenna noc. To będzie noc dziwnych nadziei, wielkich samotnych zwierząt, zagubionych bizonów na pierwszym śniegu. Esmiz jedzie autostradą w kierunku północnym. Nie ma już domów, budów ani pustych działek, a on jedzie dalej. Nie ma już drogowskazów, żwiru ani latarni, a Esmiz jedzie dalej. Kiedy dociera do starego zbiornika na wodę, skręca z drogi i parkuje między drzewami. Wyciąga z bagażnika futro z królików – białe – i smith&wessona. Dalej rusza pieszo. Jego cień jest tak długi i czarny na śniegu, że wydaje się przepaścią bez dna, czeluścią, która otwiera się wraz z jego krokiem i zamyka za nim, jak w Biblii. Kroczy powoli. Wdycha dużo zimnego powietrza, a potem zaczyna śpiewać. Myśli o Perice, o jej trójkątnej twarzy, o jej oczach, ciepłych i łagodnych jak dwie łasice.

– Perica!

Pulsują mu skronie.Od dwunastu, czternastu godzin nic nie jadł, ale nawet tego nie zauważa. Śpiewa tango Enrique Santosa Discépolo, bo to najbardziej środkowoamerykańska melodia, jaka przychodzi mu do głowy tej nocy pełnej bardzo gęstej krwi.

Za kilka minut zacznie świtać. Esmiz o tym wie. Idzie długimi krokami, aż dociera do zbiornika z wodą i się zatrzymuje. Opie ra głowę o betonową konstrukcję i czeka. Liczy do dwudziestu. Liczy do trzydziestu. Liczy do stu.