Polskie wzornictwo nie ma stałego miejsca ekspozycji i jest traktowane po macoszemu

Oglądamy (właściwie kto? Sezon zimowy w Wilanowie jest martwy) przykłady z rozmaitych projektanckich dyscyplin, od szkła artystycznego poprzez wiklinę, na przemyśle kończąc. Najpierw sądziłam, że skoncentrowano się na latach 30., 40. i 50. Ale nie, jest też kilka projektów z bieżącego roku. Dwa fotele (w tym nowobogacki z białej skóry) i pretensjonalna damska kreacja z irchy wydały się dodane na siłę.

Kiedy byłam w Helsinkach, zazdrościłam Finom świadomości odrębności własnego designu – co akcentują w muzeach.

Nie jesteśmy gorsi od Skandynawów. Dowodem – wilanowski zestaw. Spójrzmy na drewniane zabawki Antoniego Kenara – z wdziękiem, jednocześnie powagą prawdziwych dzieł sztuki, na wiklinowe obiekty Włodzimierza Wołkowskiego (nagrodzony pośmiertnie, dwa lata temu na przeglądzie w Saint-Etienne), na dowcipne, użytkowo-dekoracyjne szkło Henryka Albina Tomaszewskiego (wazony „Gęsi”!), na ceramiczne zwierzęta Lubomira Tomaszewskiego – rzeźbiarskie miniatury (z lat 50. i 60. już są łakomymi kąskami kolekcjonerskimi).

Co z tego, że prace są świetne? Z wystawy wieje martwotą. Daleko od centrum miasta, zimno, pusto. Nie mamy serca do designu z socjalistycznej przeszłości, oj nie. I nic nie zapowiada zmiany.

Muzeum Plakatu w Wilanowie, Nowa Galeria „Kolekcja wzornictwa – Pierwsza odsłona”; wystawa czynna do 31 grudnia