Trzeba to poczuć w tyłku

Rz: Co oprócz jazdy autem robi pan bokami?

Maciej Polody: Nic więcej poza jazdą bokami. Chociaż jedna rzecz poza torem wyszła mi w życiu bokiem. W szkole nie uczyłem się niemieckiego. Umiem powiedzieć tylko: „bitte, danke”. Teraz żałuję, bo brakuje mi tego języka. Większość driftingowych zawodów organizuje się w Niemczech.

Ślizga się pan trochę przez życie?

Nie ślizgam się. Od dziecka miałem zawsze pod wiatr i pod górkę. Musiałem ciężko pracować, żeby mi coś wyszło.

Ślizganie się po torze to specjalność nie tylko pana, ale i Tomka Kozłowskiego, Wojtka Lubkowskiego, Szymona Budzyńskiego i Bartka Owczarka, którzy w marcu zakwalifikowali się do elitarnej grupy ślizgaczy. Czyżby ślizganie się zaczynało być polską specjalnością? W jakich dziedzinach nam to wychodzi?

Mogę wypowiedzieć się tylko w kwestii sportowej. Takie ślizganie rzeczywiście staje się naszą narodową specjalnością. Coraz więcej młodych ludzi siada za kółkiem, choć nie wszyscy rozumieją, na czym ten sport polega. Wydaje im się, że to zabawa, w której wystarczy dobrze opanować technikę, a drifting to nie tylko technika, to również swego rodzaju filozofia.

Nie przesadził pan z tą filozofią?

W Polsce ten sport kojarzy się z osobnikami z łysymi karkami, w dresach, którzy na skrzyżowaniach „palą laka” w swoich beemkach (po poznańsku: ruszają z piskiem opon, aż im się opony palą – przyp. red). A drifting wywodzi się z Japonii i ma wiele wspólnego ze wschodnimi sztukami walki. Choć to młody sport, bo z przełomu lat 70. i 80. XX wieku, ma swoją legendę. Głosi ona, że wymyślili go mieszkańcy 16 górskich wiosek rywalizujących ze sobą o miano najlepszej. Ślizgali się najlepsi kierowcy na górskich drogach. Zjeżdżali z góry na dół, w nocy. Do dziś z tej legendy zostało to, że w finale startuje 16 kierowców. Jeździ się jednak nie w górach, a na torach z betonową lub asfaltową nawierzchnią. Dziś drifting to przede wszystkim sztuka prowadzenia auta. Porównałem ją do wschodnich sztuk walki i powiedziałem, że ma swoją filozofię, bo żeby osiągnąć szczyt, trzeba nie tylko opanować technikę, ale też nauczyć się działać wbrew logice.

Nie bardzo rozumiem.

Logicznie rzecz biorąc, jazda samochodem polega na tym, by nie wpadać w poślizg, bo to stresujące, nieprzyjemne i przede wszystkim niebezpieczne. A drifting polega właśnie na tym, by wpaść w poślizg i umieć go kontrolować. Daje to satysfakcję i radość z pokonania własnego strachu i stresu.

Jak się to robi na torze?

W driftingu jeździ się parami. Przejazd trwa zaledwie 30 sekund, góra minutę. W tym czasie trzeba poznać przeciwnika, rozpoznać sytuację, obmyślić taktykę. W mgnieniu oka zmienia się biegi, wciska sprzęgło i hamulec, zaciąga ręczny. By wygrać, trzeba być nieomylnym, maksymalnie skupionym. Najważniejszym elementem w poślizgu jest wyczucie masy samochodu, czyli jak on się układa z lewej na prawą, jak mocno się wychyla. Trzeba to poczuć w tyłku. Kierowca i maszyna muszą na chwilę stać się jednością – jak jeździec z koniem. Drifting to sport, w którym sukces w 70 proc. zależy od człowieka, a tylko w 30 od maszyny. W innych motorowych sportach często jest na odwrót.

Można jeździć każdym autem?

Pod warunkiem że ma napęd na tylne koła. Ważna jest też duża moc, by auto lepiej się ślizgało.

Gdzie można samemu potrenować?

W Polsce? Oficjalnie? Nie ma takich miejsc. Drifterzy trenują na drogach. I to jest problem, bo przepisy ściśle określają, jak można poruszać się pojazdem po drogach. Jeżeli na ulicy samochód jedzie bokiem, czyli w poślizgu, to na pierwszy rzut oka wygląda to tak, jakby zaraz się miał rozbić. Policja nazywa to niekontrolowanym prowadzeniem auta i wlepia mandat za zagrożenie w ruchu drogowym. Ja uważam, że skoro kontroluję poślizg, nie stanowię zagrożenia. Ale i tak w zetknięciu z policjantem przegrywam.

Rozumiem, że ślizgał się pan po polskich drogach?

Tak, bo to strasznie kusi.

Na górskich drogach też rzuca pan – przepraszam za wyrażenie – tyłem?

Niestety, tak.

Dlaczego niestety?

Dostałem dziesiątki mandatów. Teraz na wszelki wypadek po ulicach jeżdżę samochodem z napędem na cztery koła lub na przód, żeby mnie nie kusiło. Wiem, jak mój poślizg może być odebrany przez innego kierowcę, który, widząc, jak zarzucam tyłem, może wpaść w panikę i zrobić nieprzewidywalny manewr. I tragedia gotowa.

Zna pan kobiety zajmujące się driftingiem?

Oczywiście. Na świecie jest ich w tej chwili około dziesięciu. W Polsce – dwie. Karolina jest warszawianką, a poznanianka Justyna to żona mojego przyjaciela. Bierze udział w zawodach organizowanych w Polsce. Startuje razem z mężczyznami, bo regulamin driftingu nie określa płci. Trenuje od dwóch lat. Jak ja jest samoukiem. Świetnie sobie radzi za kółkiem.

A takie, co jeżdżą autem?

Rozumiem, że mam potwierdzić mit o babie za kierownicą. A ja znam kobiety, które jeżdżą bardzo dobrze. Mają do tego predyspozycje. Czerpią przyjemność z prowadzenia auta.

Na prawo jazdy zdał pan za pierwszym razem?

Tak, ale eksternistycznie. Jak miałem 16 lat, miałem już prawo jazdy na motor, a w wieku 17 na samochód, ciężarówkę i ciężarówkę z lawetą. Mam więc prawo jazdy od A do Z.

Ile miał pan lat, pierwszy raz siadając za kółkiem?

Dziesięć.

Jak to?

Ojciec uważał, że karting to dobry sposób dla chłopaka na opanowanie techniki jazdy. Kartingi mają napęd na tylne koła. Gdy miałem 11 lat, wiedziałem już, że w przyszłości chcę mieć tylnonapędowe auto.