Co zrobić z garniturem jak lody waniliowe

Co roku razem ze wzrostem temperatury w biurach i na sejmowych korytarzach wyrastają panowie, którzy wyglądają, jakby wpadli tam przypadkiem z garden party w willi nad Morzem Śródziemnym. Skąd wzięło się przekonanie, że garnitur w kolorze kości słoniowej razem z pasującymi do niego butami w tym samym kolorze jest najodpowiedniejszym strojem do pracy?

Powodów tego fashion faux pas mogę się tylko domyślać. Przede wszystkim: w ubraniu od wielu lat sfera wypoczynkowa atakuje sferę służbową. Koszule z krótkimi rękawami, koszulki polo, sportowe spodnie, buty żeglarskie przyjęły się jako letni standard w niewielkich firmach, mediach, reklamie, wolnych zawodach. To „smart casual”, amerykańskie podejście do stroju – wygodnie, sportowo. Ruch oporu przeciw garniturowi. Bo sztywny, bo gorący. Kto nie musi, coraz rzadziej nosi go w pracy, szczególnie w lecie.

Drugi powód ma podłoże aspiracyjne. Jasne kolory zawsze oznaczały zamożność. Biednego nie było na nie stać. Chociaż w międzyczasie przyszły pralki i biel się zdemokratyzowała, to przekonanie, że jest kolorem klasy wyższej, zostało. Jednak to, co było na miejscu w majątku ziemskim w letnie przedpołudnie, w sytuacji służbowej wygląda niepoważnie.

Krzysztof Łoszewski, stylista, wykładowca w Akademii Dyplomatycznej, opowiada, jak jeden z prawników, z którymi prowadzi szkolenia na temat ubrania, pochwalił mu się, że właśnie kupił elegancki garnitur w kolorze waniliowym. – Skoro już go pan ma... Ale chyba nie ma pan zamiaru nosić go do pracy, odpowiedział Łoszewski. Adwokat był rozczarowany.

[srodtytul]Piątki bez krawata[/srodtytul]

Garnitur z krawatem aż do wczesnych lat 70. pozostawał nie tylko strojem służbowym, ale naturalnym ubraniem mężczyzny, w którym chodził w świątek – piątek, w pracy, w domu. Nawet chłop za pługiem nosił marynarkę. Zasady ubierania przekazywano z ojca na syna. Dzisiejsi 30-latkowie są pokoleniem T-shirtu, które nie ma pojęcia, co to garnitur szyty na miarę. Znają trzy rozmiary: S, M i L. A jeśli już muszą nosić się w biurze pod krawatem, marzą o chwili, kiedy można będzie wskoczyć w oswojone dżinsy. Firmy starają się rozluźniać rygory, żeby ułatwić życie pracownikom. Friday dressed down, czyli piątek bez krawata, Europa importowała ze Stanów razem z klimatyzowanymi biurowcami. Ale w lecie ma się wrażenie, że rozebrany piątek przeniósł się na inne dni tygodnia.

Zimą wszystko ginie pod swetrami i marynarkami. W lecie w firmach panie świecą golizną, panowie rozlazłością. Zasady uległy dezintegracji. Wielu uważa, że rozwiązaniem w upał jest za duże polo, najlepiej wyrzucone na spodnie. Do tego sandały ze skarpetkami. Albo ów nieszczęsny jasny garnitur jak z Riwiery. Byłam niedawno na konferencji prasowej organizowanej przez ambasadę Francji. W ciepły dzień Francuzi stawili się karnie w ciemnoszarych lub granatowych ubraniach. Polski tłumacz świecił kremowym, lekko wygniecionym oraz dobranymi do niego jasnobeżowymi butami. Przypomnieli mi się posłowie Samoobrony z ubiegłej kadencji. Oni także wychodzili z założenia, że kremowy garnitur to najelegantszy strój do pracy w Sejmie.

[srodtytul] Tropik w tropiku[/srodtytul]

– Garnitur do pracy powinien być ciemny – mówi Aleksandra Drzewiecka, właścicielka Dresscode, łódzkiej firmy szyjącej ubrania służbowe, która ubierała m.in. Kancelarię Sejmu i Ministerstwo Spraw Zagranicznych. – Żadna szanująca się instytucja nie zamówi ani jasnych, ani gniotących się tkanin. Lniany garnitur jest dobry w redakcji, ale nie w banku czy ministerstwie.

Letnie garnitury Dresscode szyje z lekkich wełen, tzw. tropików. Metr kwadratowy takiej tkaniny waży ok 250 g. Sposobem oznaczania wełny jest znak 100’s, 120’s. „Setka” lub „studwudziestka” nie oznacza 100 proc. wełny, lecz świadczy o grubości nitki. Im liczba większa, tym nitka cieńsza, a tkanina delikatniejsza i lżejsza. 100’s to dobry standard, najlepsze garnitury mają oznaczenia 110’s, 120’s, a nawet 140’s. Wełniany tropik jest idealny na letnie garnitury – przewiewny, chłodny i niegniotący. W kolorze grafitowym lub granatowym nie staje się bardziej gorący. „Dressing the man” Alana Flussera, dzieło fundamentalne, jeśli chodzi o ubieranie mężczyzny, wśród letnich tkanin na garnitury wymienia pięć rodzajów. Wszystkie to wełny.

W Ministerstwie Spraw Zagranicznych, enklawie zasad konserwatywnej elegancji, jasny garnitur nie wchodzi w rachubę. – W dyplomacji wszyscy muszą wyglądać tak, jakby w każdej chwili mogło wydarzyć się coś ważnego – mówi Bogumiła Więcław, radca -minister w Protokole Dyplomatycznym MSZ. – Obowiązuje ciemny garnitur, koszula z długimi rękawami i krawat w ciemnym kolorze. W lecie też. Kolory jasne uważane są za sportowe. Dopuszczalne są tylko na okazje nieoficjalne – kiedy w programie jest wycieczka, zwiedzanie czy impreza w plenerze.

[srodtytul]Krótkie w żadnym wypadku[/srodtytul]

Z koszulą w lecie jest kłopot. A raczej z rękawem. Prawda jest okrutna; krótki rękaw, chociaż chłodny i wygodny, nie wzbudza szacunku. Ostatecznie akceptujemy go u urzędnika w banku, u akwizytora, ale poważny biznesmen lub wysoki urzędnik wygląda niepoważnie z krótkim rękawem. Co z tym zrobić? Zawijać długie rękawy, gdy gorąco?

– Rękawy ani mankiety nie powinny być zawinięte – odpowiada Bogumiła Więcław. – Ale proszę pamiętać, że zalecenia MSZ są bardziej restrykcyjne niż w wielu firmach i korporacjach.

[srodtytul]Nie ma zmiłuj[/srodtytul]

Aleksandra Drzewiecka: – Koszule z krótkim rękawem zamawiają u mnie banki. Nosi się je do spodni od garnituru. Długie rękawy można zawinąć.

Alan Flusser w ogóle nie dopuszcza istnienia czegoś takiego jak krótki rękaw.