Czy się siedzi, czy się leży

Kupowanie kanapy to niemal jak… kupowanie samochodu. Poważna decyzja, poważny wydatek. Kanapy mają marki, a marki te są z różnych półek… Spece od mebli nie pomylą fiata z rolls-royce’em ( B&B Italia, Edra, Minotti, Frigerio, Fritz Hansen). Kanapa to prestiż.

By ją wybrać, trzeba zdecydować, jaki model lubimy. Czy klasyczny, taki na przykład pikowany chesterfield o podłokietnikach i plecach tej samej wysokości. Czy nowoczesny, mniej formalny, składający się z modułów, które dowolnie zestawiamy.

Dzisiaj Polacy kupują sofy coraz większe, o coraz głębszym i niższym siedzisku, a co za tym idzie, i oparciu. Takie, które aż proszą, żeby się na nich wyciągnąć, oglądając z dziećmi kreskówki. – Dzisiaj rządzi telewizor – wyjaśnia projektant polskiej marki Pan Popi Maciej Kukurba (zdobywca Machina Design Awards 2009 za siedzisko EUFOI). – Wybierając sofę, klienci przymierzają się do siedzenia przed ekranem.

[srodtytul]Sofa na linie[/srodtytul]

Na takiej sofie eleganckie siedzenie jest sztuką. Nie można się oprzeć, bo oparcie jest hen, hen za nami. Czy wypada się walnąć do tyłu, zwalniając hamulce dobrego wychowania? A jeśli usiądziemy głębiej, całe nogi lądują na siedzeniu, a buty świecą podeszwami rozmówcy naprzeciwko. (Zakładam, że gospodarze nie kazali nam ich zdjąć, brrrr…). I jak, półleżąc, sięgnąć po ciasteczko? A jak wstać? Może od razu poprosić o laskę.

Iwona Szczepanik, współwłaścicielka salonu z wyposażeniem wnętrz 3 F Studio w Warszawie, podpowiada: – Rozwiązaniem są poduszki, które pozwalają się podeprzeć.

Heath Robinson i K.R.G. Browne, autorzy „How to Live in a Flat” („Jak żyć w małym mieszkaniu”), proponowali inne urządzenie, które pozwoli wstać z fotela. Jeden koniec liny okrętowej mocujemy do oparcia, a drugi do kołowrotu w kuchni obok. „Na sygnał dyżurny sługa podbiega do kołowrotu i czyni swą powinność, sprawiając, że oparcie fotela przechyla się delikatnie, nieubłaganie wypychając siedzącego do pozycji pionowej”. Książka powstała w 1934 roku. Autorzy opisywali współczesne im fotele. Ciekawe, co by powiedzieli o dzisiejszych sofach. Że nastał czas upadku obyczajów, skoro wygodę utożsamiamy z pozycją półleżącą. Powiedzenie „siedzieć jak u cioci na imieninach” straciło dziś rację bytu.

– Projektanci coraz częściej proponują sofy z regulacją głębokości – z ruchomymi oparciami czy wysuwanymi siedziskami – uspokaja Iwona Szczepanik.

Jeśli szukamy takiej „za wygodnej” sofy, musimy odpowiedzieć sobie na kilka pytań. Jak głębokie ma być siedzisko, a jak wysokie oparcie? Z poduszkami na stałe czy luzem, co pozwoli je wygodnie umościć? A podłokietniki? Czy niskie będą najwygodniejsze, gdy wyciągniemy się wzdłuż z książką? A nóżki? Drewniane klocki czy metalowe lekkie szpilki? A może niewidoczne?

Dociekliwi mogą zagłębić się w szczegóły konstrukcji. Najlepsze sofy mają ramy, które się nie wypaczą. Z twardych gatunków drewna, specjalnie suszonego dębu, klonu, topoli. Bez sęków. Tańsze konstrukcje są z sosny, a nawet płyty MD. Łączenia mają na śruby, plastikowe lub metalowe klamry albo, co gorsza, na gwoździe. Nie na złącza stolarskie, kołki i klej.

Można dalej brnąć w szczegóły. Wypełnienie sofy puszystej i miękkiej powinno zawierać pierze (trzeba je trzepać!), elastyczny poliuretan spieniony o gęstości nie mniejszej niż 25 kg/m sześc. (w ekskluzywnych meblach – końskie włosie, a nawet glony morskie) i koniecznie sprężyny, każda w oddzielnej kieszonce. Jako wypełnienie poduszek – puch. Nikt przecież nie chce, żeby ostre dudki kłuły w policzek podczas drzemki. Można domagać się wiedzy o ilości zwojów sprężyn (dobra odpowiedź to osiem).