Dobrze wyszkolony koń reiningowy powinien poruszać się po arenie chętnie, bez oporu i niepotrzebnej walki, przy niezwykle delikatnych sygnałach ze strony jeźdźca. Współpraca musi być pełna, tak by koń wyglądał, jakby był sterowany siłą woli jeźdźca. Reiningowa para wykonuje na parkurze jeden z kilkunastu schematów, w którego skład wchodzą regulaminowe manewry: lotna zmiana nogi, duże i małe koła w galopie (wykonywane z widoczną różnicą prędkości), zwrot na zadzie, cofnięcie, szybkie obroty wokół wewnętrznej tylnej nogi konia, czy zatrzymania z poślizgiem.
Wszystkie manewry muszą być wykonane z precyzją, każdy z nich podlega ocenie sędziego. Całość występu składa się na niepowtarzalne widowisko, w którym kilkunastometrowe zatrzymania (sliding stop) i niezwykle szybkie obroty (spins) zwykle porywają publiczność.
To nowy styl jazdy konnej, będący alternatywą dla klasycznej szkoły jazdy. Korzeni tej konkurencji należy szukać w jazdach kowbojów po amerykańskiej prerii. Około 1949 roku organizacja hodowlano-sportowa American Quarter Horse Association wyodrębniła reining jako osobną konkurencję jeździecką.
Zainteresowanie nową formą rywalizacji było tak duże, że w 1966 roku powstało osobne stowarzyszenie mające na celu jej promocję – National Reining Horse Association. Od tego czasu z roku na rok reining nabiera znaczenia i stopniowo wpisuje się w rzeczywistość jeździecką w Stanach Zjednoczonych i następnie w Europie.
W 2000 roku decyzją Międzynarodowej Federacji Jeździeckiej amerykańskie ujeżdżenie uzupełniło listę oficjalnych konkurencji jeździeckich. Dziś reining to także potężny światowy przemysł, wart setki milionów dolarów, skupiający hodowców, zawodników i miłośników koni.
