Fragment tekstu z archiwum "Rzeczpospolitej"
Studiowała fizykę teoretyczną i eksperymentalną oraz astronomię m.in. na uniwersytetach Jagiellońskim i Moskiewskim. W 1921 roku wyjechała do Wilna, gdzie pracowała w Katedrze Fizyki na Uniwersytecie Stefana Batorego. Po kilku latach przeniosła się do Warszawy na Politechnikę. Studiowała psychologię na Uniwersytecie Warszawskim. Przez wiele lat pracowała jako nauczycielka.
Przygodę ze skautingiem rozpoczęła w III Lwowskiej Drużynie Skautowej im. Emilii Plater (potem I Lwowskiej Żeńskiej Drużynie Skautowej). Weszła w jej skład w chwili utworzenia drużyny w 1911 r. Była współautorką broszury „Skautki polskie" wydanej przez Naczelną Komendę Skautową, gdzie po raz pierwszy określono cele i metody pracy skautek.
Pełniła funkcję naczelniczki harcerek, a do harcerstwa żeńskiego wprowadziła gry i biegi. Była osobą bardzo wysportowaną: trenowała skok wzwyż, lubiła tańczyć, była zapaloną taterniczką. Miała w górach swoją bazę wypadową – niewielką drewnianą chatkę wynajmowaną od gazdy, którą wkrótce jej przyjaciele zaczęli nazywać „chatką Baby Jagi".
W czasie okupacji angażowała się bardzo mocno w działania konspiracyjne. Została zastępczynią szefowej Wojskowej Służby Kobiet. Została zastrzelona podczas powstania warszawskiego przez oddziały Rosyjskiej Wyzwoleńczej Armii Ludowej (RONA).
