Militaryzacja kosmosu: Powrót do gwiezdnych wojen

– Przestrzeń kosmiczna to domena działań wojennych, podobnie jak ląd, powietrze i morze. Dlatego możemy zacząć prace nad stworzeniem specjalnych sił kosmicznych. Jeśli mamy wojska powietrzne, to możemy mieć także wojska kosmiczne – oświadczył kilka dni temu prezydent Trump podczas przemówienia wygłoszonego do amerykańskich wojskowych w bazie sił powietrznych w San Diego.

35 lat wcześniej podobnego sformułowania użył w orędziu do narodu prezydent Ronald Reagan, który chciał zbudować system kosmicznej obrony przeciwrakietowej USA przed atakiem balistycznym ze strony Związku Radzieckiego.

Ostatecznie gwiezdne wojny Reagana spaliły na panewce, ale pomysł uzbrojenia statków orbitalnych w działa laserowe ciągle wzbudza zainteresowanie amerykańskich polityków i wojskowych. Wielkim orędownikiem utworzenia szóstego rodzaju wojsk w siłach zbrojnych Stanów Zjednoczonych jest kongresmen Michael J. Rogers ze stanu Michigan. Ten wpływowy republikański wiceprzewodniczący podkomisji ds. sił strategicznych Izby Reprezentantów zwraca uwagę, że Rosja i Chiny od kilku lat intensywnie rozwijają programy militaryzacji przestrzeni kosmicznej.

Wspólna Obrona Ziemi

Już w 2011 roku Dmitrij Rogozin, ówczesny pełnomocnik prezydenta Federacji Rosyjskiej ds. obrony przeciwrakietowej i jednocześnie ambasador Rosji przy NATO zgłosił zaskakującą propozycję utworzenia międzynarodowych sił rakietowych do obrony przed zagrożeniem z kosmosu. Inicjatywie tej nadano kryptonim „Strategiczna Obrona Ziemi" (SOZ). Projekt został przedstawiony przez Rogozina w artykule zamieszczonym na łamach największego, niezależnego rosyjskiego dziennika „Kommiersant” .

Na czym miał polegać tajemniczy projekt rakietowej obrony naszej planety? I przeciw jakiemu zagrożeniu z przestrzeni kosmicznej miałby być skierowany? Miłośnicy kultowego serialu „Star Trek” wyobrażają sobie zapewne budowę flotylli statków ziemskich skierowanych do obrony przeciw armadzie obcych najeźdźców z kosmosu. Tymczasem podstawowym zadaniem SOZ byłaby obrona rakietowa przeciw obiektom, które NASA określa jako planetoidy potencjalnie zagrażające ziemi (Potentially Hazardous Asteroids – PHAs).  

Do PHAs zalicza się obecnie 1010 ciał niebieskich, które posiadają średnicę wielkości przynajmniej 100 metrów i mogą zbliżać się do naszej planety na odległość mniejszą niż 7,5 miliona kilometrów. Uderzenie takiej planetoidy może spowodować kataklizm zbliżony do tego, który miał miejsce 30 czerwca 1908 roku w środkowej Syberii nad rzeką Podkamienna Tunguska.

Rosjanie proponowali, żeby program SOZ, łączący systemy rakietowe USA, Rosji i państw NATO znajdował się pod kontrolą ONZ.

System ten miał pod względem technicznym nawiązywać do reaganowskiego projektu „Strategicznej inicjatywy obronnej” (SDI) popularnie nazwanej gwiezdnymi wojnami. Przewidywał zastosowanie mobilnych laserów bojowych, które po nieudanych próbach zastąpiono w latach 90. XX wieku obecnie wykorzystywanym urządzeniem EKV (Exoatmospheric Kill Vehicle). Jest ono pojazdem mającym uderzyć nadlatującą rakietę.

Rosyjska propozycja utworzenia wspólnych sił obrony naszej planety nie spotkała się z zainteresowaniem Waszyngtonu i państw NATO. Wobec braku odzewu Rosjanie postanowili zbudować własny system obrony kosmicznej. 1 grudnia 2011 r. Duma Państwowa utworzyła Siły Powietrzno-Kosmiczne Federacji Rosyjskiej, stanowiące połączenie dotychczasowych wojsk powietrznych, obrony przeciwlotniczej i przeciwrakietowej. Ich dowódcą jest obecnie generał pułkownik Wiktor Nikołajewicz Bondariew.

Rosyjskie Dowództwo Kosmiczne posiada trzy główne ośrodki operacyjno-badawcze: Główne Centrum Prób Testowania i Kontroli Przestrzeni Kosmicznej im. G.S. Titova w Krasnoznamensku, Główne Centrum Ostrzegania o Ataku Rakietowym (SPRN) w Solnechnogorsku oraz Główne Centrum Nadzoru Przestrzennego (SKKP) w Nogińskim-9, w obwodzie moskiewskim.

Chiński smok rozwija skrzydła w kosmosie

Należy jednak zaznaczyć, że mimo budzącej podziw nazwy rosyjskie wojska kosmiczne nie mogą się pochwalić technologią militarną, która dawałaby im przewagę nad Amerykanami w przestrzeni orbitalnej. Wojska te dysponują setką starych satelitów nawigacyjnych i szpiegowskich. Nic nie wskazuje jednak, że mogą być one wyposażone w jakikolwiek rodzaj broni.