Deportacja Tatarów krymskich rozpoczęła się 18 maja 1944 r. o godzinie 03:00 nad ranem i trwała do początków czerwca (pierwsza i największa fala zakończyła się 20 maja).
Oficjalną podstawą deportacji ludności Tatarów krymskich była tajna uchwała Komitetu Obrony Państwa nr 5859 „O Tatarach Krymskich” z dnia 11 maja 1944 r., w której Tatarzy zostali oskarżeni o rzekomą masową zdradę stanu i masową kolaborację podczas zajęcie Krymu przez wojska hitlerowskie.
Czytaj więcej
Obrońcy Hamasu i jego metod o Gandhim na pewno nie słyszeli, ale może ktoś by im opowiedział o Tatarach krymskich.
Według oficjalnych danych (tzw. liczb Ławrientija Berii) deportowano 183 144 osoby. Według źródeł tatarskich deportowano ponad 400 tys., a około 46 proc. deportowanych zmarło w ciągu półtora roku po deportacji. W akcji karnej wzięło udział około 32 000 pracowników NKWD. Na zabranie ze sobą rzeczy osobistych, prowiantu, naczyń i sprzętów domowych dano ludziom od kilku minut do pół godziny. Większość majątku pozostała i została skonfiskowana przez państwo. Większość deportowanych została wysłana do specjalnych osiedli w Uzbekistanie, część do Gułagu, część w celu uzupełnienia specjalnego kontyngentu dla moskiewskiego zagłębia węglowego.
„Detataryzacja” Krymu. Niszczenie kultury i dziedzictwa narodu
Deportacja była częścią „detataryzacji” Krymu. Inne elementy obejmowały niszczenie zabytków kultury i historii, zastąpienie historycznych nazw lokalnych nowymi, takimi jak „Sowiecki”, „Perwomajsk”, „Krasnogwardejsk” Na Krymie osiedlili się ludzie z Rosji i innych republik. W okresie powojennym liczba ludności Krymu wzrosła prawie dziesięciokrotnie.
