Kino na Walentynki, czyli miłość zgodna z nakazami rynku

W „Walentynkach” Garry'ego Marshalla musieli maczać palce producenci okolicznościowych kartek, właściciele kwiaciarni, jubilerzy i cukiernicy. Widać to w każdym kadrze, bowiem szczere wyznanie tego, co się czuje nie wystarcza. Trzeba jeszcze dołożyć drogie prezenty i bukiety róż.

Ewentualnie wręczyć bombonierkę lub przytulankę. Nawet ci, którzy nie cierpią święta zakochanych, powinni ten dzień spędzić na antywalentynkowej imprezie. Najlepiej w modnej restauracji.

Ta komercjalizacja uczuć została wpisana w schemat zaczerpnięty z komedii romantycznej „To właśnie miłość” Richarda Curtisa. Tam kilka miłosnych wątków krzyżowało się w czasie świąt Bożego Narodzenia. Tu akcja rozgrywa się w ciągu jednego dnia - 14 lutego - w słonecznym Los Angeles. Jednak w „Walentynkach” nie chodzi jedynie o wywołanie u widza romantycznego nastroju, ale przede wszystkim o połączenie udzielających mu się emocji z nakazami rynku. Kupuj! Bądź na czasie!

Film Marshalla jest skierowany do ludzi z zasobnymi portfelami. Tymczasem „Wciąż ją kocham” Lasse Hallstroma ma zaspokajać wyobrażenia nastolatek o porywach serca.

Blond studentka Savanah poznaje podczas wakacji przystojnego osiłka Johna. On pręży muskuły. Ona w zachwycie mówi „wow”. „Wciąż ją kocham” sugeruje, że dziewczynie niewiele więcej potrzeba do szczęścia. Zwłaszcza, że jej narzeczony, oprócz imponującej siły, prezentuje patriotyczną postawę, służąc jako komandos w armii Stanów Zjednoczonych. Kiedy dojdzie do walki z terrorystami, ruszy na misję z nadzieją, że ukochana będzie wiernie czekać.

Film wykorzystuje melodramatyczną kliszę, zgodnie z którą prawdziwa miłość może rozkwitnąć jedynie w cieniu wielkiej tragedii. W „Przeminęło z wiatrem” była to wojna secesyjna. W „Casablance” - walka z nazistami. We „Wciąż ją kocham” - zamach z 11 września.

Od szacownych klasyków film Hallstroma różni m.in. wyczucie proporcji. „Wciąż ją kocham” pokazuje takie stężenie dramatów i życiowych katastrof, że sprowadza formułę love story do absurdu.

Nastoletniej publiczności najwyraźniej to nie przeszkadza. Podczas premierowego weekendu film zarobił za oceanem ponad 32 miliony dolarów, detronizując samego „Avatara” Jamesa Camerona.

Natomiast panie w kwiecie wieku i panowie po pięćdziesiątce mogą wybrać się na „To skomplikowane” Nancy Meyers, komedię romantyczną z udziałem Meryl Streep i Aleca Baldwina.

Na pierwszy rzut oka film przełamuje hollywoodzkie schematy, bo w bezpretensjonalny sposób opowiada o życiu seksualnym i uczuciowym dojrzałych kobiet. Streep gra zbliżającą się do sześćdziesiątki Jane Adler, właścicielkę cukierni, która zaczyna romansować ze swoim eksmężem (Baldwin). Pikanterii ich relacji dodaje fakt, że były małżonek jest obecnie żonaty z o wiele młodszą kobietą.

„To skomplikowane” przekonuje, że wiek nie powinien prowadzić do kompleksów, nawet w stosunku do młódek. Jane dokazuje więc w sypialni, wygłupia się na imprezach. I najważniejsze - odnajduje spóźnioną miłość. Tyle że w filmie Meyers igraszki i romanse bez zobowiązań są zarezerwowane dla osób, które żyją jak w bajce. Główna bohaterka to bogata i spełniona zawodowo bizneswoman. Jej eks jest adwokatem i po marce jego samochodu i garniturów widać, jak wiele osiągnął w swoim fachu.