Tego typu fabuły są hymnem pochwalnym na cześć miłości pełnej uniesień i wyciskających łzy z oczu wzruszeń. Tymczasem w małżeństwie Cala (Carell) i Emily (Moore) ani o jednym, ani o drugim od dawna nie ma już mowy. Wzajemną fascynację stłamsiła rutyna. Mimo to Cal doznaje szoku, gdy żona oświadcza mu, że przespała się z kolegą z pracy i chce rozwodu, tłumacząc swoje postępowanie kryzysem wieku średniego.
Po rozstaniu z Emily Cal zaczyna regularnie odwiedzać pewien bar. Tam zwraca na siebie uwagę Jacoba (Gosling), playboya, potrafiącego w mgnieniu oka owinąć sobie wokół palca każdą kobietę. Jacob postanawia przywrócić Calowi poczucie utraconej męskości. Staje się jego nauczycielem w sprawach damsko-męskich...
Z filmu wynika, że pogoń za uczuciem może zakończyć się bolesnym rozczarowaniem, a ceną za odzyskanie poczucia własnej wartości bywa instrumentalne traktowanie ludzi. Gdyby twórcy na tym poprzestali, mielibyśmy niezły komediodramat. Woleli jednak wysilony happy end – dlatego film ma trzy zakończenia. Od goryczy przez farsę ku banalnemu pokrzepieniu.
Mimo to nie wypada narzekać. Wiele rekompensuje gra Carella – zwłaszcza w konfrontacji z przebojowym Goslingiem. Pierwszy gra duże, zagubione dziecko. Drugi ucieleśnia doskonałego kochanka. Zderzenie tych przeciwieństw daje kapitalny efekt komediowy.
Komedia romantyczna, USA 2011, reż. Glenn Ficarra, John Requa, wyk. Steve Carell, Julianne Moore
