Barbara Hollender poleca nowości na DVD

Amok, reż. Kasia Adamik

Wyd. Kino Świat

To nie jest typowe kino sensacyjne, raczej opowieść o potwornych namiętnościach, chorym umyśle, kompleksach, ambicjach spychających człowieka w przepaść.
O tej zbrodni pisały media na świecie. W grudniu 2000 roku policja wyłowiła z rzeki zwłoki młodego wrocławskiego biznesmena, ale śledztwo nie przyniosło rezultatów i sprawę umorzono.

Wszczęto je od nowa cztery lata później, gdy anonimowy telefon zwrócił uwagę policjantów na książkę Krystiana Bali „Amok”. Była w niej opisana zbrodnia dokonana przez bohatera powieści Chrisa. Szczegóły pokrywały się z ustaleniami poczynionymi we wrocławskim śledztwie. Policjanci odkryli, że tuż po morderstwie użytkownik „Chris B.” sprzedawał na Allegro Nokię, należącą do biznesmena, a żona Bali ofiarę znała. Po poszlakowym procesie sąd skazał pisarza na 20 lat więzienia.

Kasia Adamik oparła film na pojedynku dwóch mężczyzn: Bali i prowadzącego śledztwo policjanta Sokolskiego. Pierwszy nie daje sobie rady z relacjami z żoną i z własną żądzą sukcesu. W Sokolnickim tkwią traumy przeszłości, poczucie winy za śmierć córki.

„Amok” żyje dzięki kreacjom dwóch aktorów. Ekranowy demon Bala ma niewinną urodę Mateusza Kościukiewicza, jego delikatny, lekko cyniczny i zdystansowany uśmiech, który znika, gdy zostaje na ekranie sam. Zaś Sokolnicki Łukasza Simlata mimo zaciętej determinacji bardziej przypomina faceta przegranego niż twardziela.

Przede wszystkim jednak Adamik kreśli niepokojący obraz społeczeństwa, w którym zaćpani faceci nie ruszą się, by pomóc dziewczynie wijącej się w konwusjach padaczki. To świat przeżarty przez chorobę celebryctwa. Nie ma cię w mediach, to nie ma cię w ogóle. Jesteś – stajesz się bohaterem. Kimkolwiek byś nie był, nawet mordercą. Moralność? Przyzwoitość? Nie ma takich pojęć.

W kryminalnej aferze Adamik myli tropy. Nie daje prostych odpowiedzi. Bala jest mordercą czy pisarzem chorym od ambicji? A może jednym i drugim? Widz musi sobie na to pytanie odpowiedzieć sam. Ale ważniejszy od tej odpowiedzi jest niepokój, który „Amok” w nim zasieje.

Noc Walpurgi, reż. Marcin Bortkiewicz

Wyd. Aurora

Szwajcaria, 30 kwietnia 1969 roku. Noc Walpurgi, czas duchów i złych mocy. Nora Sedler, wielka gwiazda opery kończy śpiewać partię Turandot. Jest pewna siebie, arogancka, odbiera telefony od menedżera i kochanków, przerzuca się z języka na język, w swoim poczuciu siły pozwala sobie na wulgarność i kaprysy. Naprzeciw niej młody człowiek podający się za dziennikarza „Paris Matcha”, który chce z nią zrobić wywiad. „Noc Walpurgi” to zapis pojedynku, jaki będzie się między nimi toczył w operowej garderobie.