Wi-Fi powstawało kilka lata

rpkom.pl: - Panu i kolegom zawdzięczamy Wi-Fi?

dr Terence Percival

: - Wynaleźliśmy te elementy technologii Wi-Fi, które pozwoliły na zwiększenie przepływności na tyle, że stała się technologią używaną przez miliardy urządzeń elektronicznych na całym świecie. Gdy zaczynaliśmy naszą pracę w 1991 roku przepływność wynosiła 1-2 Mb/s. Stwierdziliśmy, że to zdecydowanie za mało, że tak naprawdę ludzie potrzebują szybkości na poziomie 100 Mb/s.

- I tak po prostu przyspieszyliście Wi-Fi?

- Przyspieszyliśmy, ale zanim to zrobiliśmy musieliśmy rozwiązać kilka problemów m.in. efekt echa. Kiedy zaczynaliśmy przesyłać dane szybciej, niż 1 Mb/s echo wracało już po kilku bitach informacji. Zupełnie jak w jaskini.

- Jak rozwiązaliście ten problem?

- Poprzez stworzenie większej liczby oddzielnych kanałów przesyłu danych, które były transferowane oddzielnie przez każdy z nich. To zrodziło jednak kolejny problem.

Konwencjonalnie potrzebne było do tego użycie trzydziestu oddzielnych nadajników i odbiorników. Użyliśmy jednak technologii radiowej z zakresu astronomii i dzięki matematycznej transformacji mogliśmy stworzyć zintegrowany obieg. To pozwoliło na użycie jednego procesora i jednego nadajnika radiowego do transmisji danych w trzydziestu kanałach jednocześnie. To był pierwszy przełom.

Ale wiedzieliśmy, zajmując się astronomią radiową, że wszystko może się odbywać jeszcze szybciej, i że wciąż jest za dużo kanałów, w których dane mogą być utracone ze względu na efekt echa i inne zniekształcenia. Użyliśmy więc kombinacji całej palety różnych technik radiowego przesyłu danych, ich korekty, dzielenia na mniejsze części. Bardzo dużo eksperymentowaliśmy w laboratorium.

- Dużo było tych eksperymentów?

- Tysiące. W setkach pomieszczeń takich jak biura, klasy w szkołach, otwarte przestrzenie biurowe. Ciągle zmienialiśmy parametry.

- Duża czasu wam to zabrało?

- Oczekiwany efekt osiągnęliśmy po dwóch latach. Potem nadszedł czas na budowę pierwszego prototypu. Miał on wymiary 30x40x40 cm.

- Spory…

- To było duże pudełko. Jego budowa zajęła nam kilka lat. Potem zbudowaliśmy mniejsze, wielkości bochenka chleba, następnie karty komputerowej i wreszcie chipu. Zajęło nam to 7 lat. 7 lat od pomysłu, że technologię trzeba przyspieszyć, aż do stworzenia chipu.

- Skąd mieliście pieniądze na wieloletnie badania?

- Na początku od rządu Australii. Pracowaliśmy w rządowej organizacji badawczej. Mieliśmy jednak zapewnione tylko trzy lata finansowania. Potem ubiegaliśmy się o kolejne trzy lata. Było to trudne. Usłyszeliśmy, że mieliśmy już trzy lata na badania, i dlaczego w tym czasie nie skończyliśmy.

-Rząd chciał was pogonić?

- Presja czasowa zawsze mają miejsce w trakcie prac badawczych. Władze, jak i przemysł zawsze chcą natychmiastowych efektów.

- A kapitał prywatny?

- Dostaliśmy trochę pieniędzy na badania z IBM.

- Zaraz na początku?

- Nie, wsparcie z ich strony przyszło mniej więcej w połowie naszych prac.

- Co było dalej?

- W 1998 r. stworzyliśmy małą spółkę Radiata Communications, której zadaniem była zamiana chipu, który stworzyliśmy na produkt rynkowy. Tu już wszedł w przedsięwzięcie fundusz venture capital ze Stanów Zjednoczonych.

Daliśmy im licencję na technologię, choć patent należy do rządu Australii. Licencja obejmowała urządzenia, które zbudowaliśmy. Spółka stworzyła produkt demonstracyjny, który zaprezentowała we wrześniu 2000 r. w Atlancie w USA. Miesiąc później nasze rozwiązanie kupiło Cisco Systems.

- Nie było to jednak wasze pierwsze podejście do dużej firmy?

- W latach 1992-1994 r. jeździliśmy po świecie odwiedzając wszystkie duże firmy technologiczne np. HP i Apple.

- Co wam wtedy mówili?

- Jedni, że 1 Mb/s, to wystarczająco dużo dla każdego użytkownika. Drudzy, że to nigdy nie zadziała, bo jest zbyt skomplikowane. Inni, że mają swoje rozwiązania. Jeszcze inni, że to nie będzie popularne. Ostatecznie jednak od 2000 r. Wi-Fi stało się powszechne.

- W Australii macie jeden urząd patentowy. Do jednego urzędu przymierza się też Unia Europejska?